Prolog.

Każdy z nas kiedyś się zmienia. Dorasta, staje się samodzielny, zaczyna stawiać czoła przeciwnością losu. Próbuje przezwyciężyć swoje słabości, własne lęki, ulega grzechom, które przeznaczone zostały dla dorosłych. Każdego z nas dopada szaleństwo, którego nie można zrozumieć. Gdy do tego szaleństwa dochodzi miłość jest jeszcze gorzej… A być może lepiej? Wiem tylko jedno, że nigdy do dziś dnia nie potrafiłam zrozumieć siebie. Byłam zwykłym człowiekiem, dojrzewającą młodą kobietą, a właściwie dziewczyną.  Być może trochę nieszczęśliwą, być może bez przyszłości… Aż do momentu gdy przez moje dłonie zaczął przeplatać się Jego dotyk, przez usta zaczęły przenikać najsłodsze pocałunki, a Jego głos stał się ukojeniem, czymś czego pragnęłam najbardziej na świecie. Jego całego pragnęłam jak nikogo innego. On wypełniał cały mój umysł, serce i duszę. Kochałam Go mimo wszystkich błędów, przeciwności losu i wad. Był moim ideałem. A z czasem stał się towarzyszem życia i najpiękniejszym grzechem, który popełniłam.

On- mój ideał, moje powietrze, całe moje życie.

Dzięki niemu odkrywałam swoje silne strony, pokonywałam słabości z uśmiechem na twarzy, bo wiedziałam, że nigdy mnie nie zostawi samej sobie. Zaczęłam zachwycać się najdrobniejszymi rzeczami, czerpałam z życia dziecinną beztroskę. Nauczył mnie być kobietą, traktował mnie jak dojrzałą kobietę, którą w rzeczywistości nie byłam. Często zachowywałam się jakbym postradała zmysły, byłam zakręcona do granic możliwości, roztrzepana i nieśmiała, czego nienawidziłam w sobie. Prawdopodobnie nienawidziłam w sobie wszystkiego, pomijając oczywiście wygląd. A On? On akceptował mnie taką jaką byłam, kochał we mnie wszystko uważając, że jestem Jego doskonałością.

A ja siłą odganiałam wszelkie swoje nieszczęścia. Dziś zastanawiam się jak mogłam być, aż tak silna. Ale to chyba On dodawał mi tej siły, tej pewności i wielu innych cech, które poznawałam w sobie z czasem. Przenosiłam góry, roztapiałam lodowce, pokonywałam własne słabości i przeszkody. Tak naprawdę dla mnie w tym czasie nie było przeszkody nie do pokonania, a jeżeli owa się natrafiła to nauczyłam się taką omijać bez mrugnięcia okiem. Natomiast jedyną słabością, której nigdy nie pokonałam był On. Mężczyzna, którego kochałam ponad wszystko na tym świecie, dla którego się zmieniałam, dla którego byłam gotowa poświęcić nawet własne życie.

Sądzę, że kochałam Go zanim w ogóle sama sobie to uświadomiłam. Choć tak naprawdę nie miałam zamiaru tego robić, a tym bardziej powiedzieć mu o tym kiedykolwiek.  Mieliśmy być po prostu ot tak dla siebie. Być razem, poznawać się, tęsknić za sobą, zadowalać się nawzajem, ale uczucia wyższe miały być wykluczone. Tym bardziej z Jego strony.

Miłość w naszym przypadku miała być niedozwolona, zakazana, a jednak mimo wszelkich naszych oporów się pojawiła. I powiem szczerzę, że była czymś… Niezwykłym? Nie mam pojęcia, ale na pewno była szalona. Tak, ja i Tom kochaliśmy się wbrew woli szaloną i prawdziwą miłością. Zatracaliśmy się w niej codziennie, nadawaliśmy jej własne tępo, burzliwe chwile i te spokojne, w których napawaliśmy się odgłosem bijących serc i pełny czułości spojrzeń.

Nienawidziłam, gdy wyjeżdżał. Musiałam żegnać się z nim, choć tak bardzo tego nie chciałam. Miałam świadomość, że przez najbliższe tygodnie nie ujrzę Jego uśmiechu, nie zadrżę pod Jego dotykiem, a do nozdrzy nie będzie docierał ukochany zapach. W chwilach Jego nieobecności codziennie przychodziłam do Jego mieszkania. Siedziałam tam godzinami wpatrując się w zdjęcie, na którym był i wdychałam Jego perfumy wtulając twarz w poduszkę, na której spał. Wtedy wyobrażałam sobie, że jest obok, albo, że wejdzie zaraz do sypialni z tym najpiękniejszym uśmiechem jaki kiedykolwiek widziałam i czule ucałuje moje usta. Będąc tam czułam Go wszędzie i to było najpiękniejsze w tych naszych rozstaniach, mimo że tak bardzo tęskniliśmy.

Nasza historia jest dość niezwykła, choć mimo wszystko błaha i pospolita. Po prostu w tym całym chaosie, we wszystkich brudach i błędach naszego życia pewnego dnia znaleźliśmy siebie nawzajem. A później z czasem zaczęliśmy uświadamiać sobie, że jesteśmy dla siebie wszystkim. I tak trwamy do dziś dnia, a wrażenie stało się rzeczywistością.

_______________________________________________________________________________

Moi Kochani. To znów ja ;). Mam nadzieję, że wszyscy z waited-for-rain zajrzą równie chętnie tu.

Historia, którą tu zamieszczę będzie całkiem inna niż pierwsza, którą zaczęłam. Ale co ja będę się rozpisywać- sami zobaczycie :D. Na chwilę obecną chciałam gorąco podziękować mojej ukochanej Guci, która poświęciła swój talent i cenny czas, aby pomóc mi w stworzeniu tego wszystkiego co tu widzicie. Bez niej nie dałabym rady zrobić połowy rzeczy na tym blogu ;). Dziękuje Ci Kochana <3.