Kartka 001.

       Kroczyłam długim, białym korytarzem przytrzymując się równie białej ścianie, po której z każdym krokiem osuwałam się coraz bardziej. Oczy zaszły mi mgłą, w ustach zrobiło się sucho, a myśli skupiały się tylko na kopercie, którą trzymałam w bladych, drżących dłoniach. Przystanęłam opierając się o ścianę, z wahaniem zaczęłam otwierać ową kopertę, która w tym momencie była jak moja wyrocznia, to od niej zależało czy będę żyć jak człowiek, czy być może jako jego wrak. Wyjęłam z niej zgiętą w pół kartkę i wyprostowałam ją wbijając strachliwe spojrzenie w czarne literki.

‘’Ivette Morrison, badania, data 4 kwietnia, szpital, prywatna klinika, analiza… Białaczka szpikowa…’’

‘’Wiesz, kiedy człowiek staje się świadomy bólu i śmierci? W momencie, gdy staje z nimi prosto w twarz’’

A ja stałam naprzeciw tej całej cholernej śmierci i wpatrywałam się w jej zwycięskie spojrzenie. I wtedy pomimo bezsilności postanowiłam, że nie dam się, nie pozwolę jej na wygraną… Postanowiłam poskładać własne życie, które nie należało do tych idealnych, pokazać Bogu, że mimo wszystko jestem silna, że mimo przeszkód, które stawia na mojej drodze potrafię czerpać z życia to co najlepsze. Postanowiłam spełnić swoje marzenia i… Umrzeć szczęśliwą. Choć tak naprawdę te słowa były dla mnie niedorzeczne, bo przecież jak każdy człowiek nie chciałam umierać. A tym bardziej tak młodo… W momencie, gdy zobaczyłam Cię po raz pierwszy wiedziałam, że zacznę walczyć… Walczyć o samą siebie, o to by być Ciebie wartą, by móc kroczyć nawet ukrycie w Twoim życiu. Wtedy oczywiście nie wiedziałam jeszcze, że dzięki Tobie będę, aż tak szczęśliwa i zmienię w szaloną wariatkę, którą przecież nigdy nie byłam. To Ty mnie zmieniałeś, każdego dnia świadomie lub nie. Och, zapomniałabym powiedzieć Ci, że dziękuje. Dziękuje, że pokazałeś mi, iż mimo wszystkiego można być szczęśliwym, dosięgnąć gwiazd, spełnić wszelkie swoje marzenia i uzyskać choć namiastkę miłości. Dziękuje, że byłeś, że… O matko, dziękuje po prostu za wszystko. Choć może powinnam podziękować Bogu? Za taki wspaniały dar, za Anioła, którego mi zesłał. Jednego jestem pewna Tom, że przez całą naszą historię podziękowałam Ci już chyba tysiące razy.

            Nawet nie wiem jakim cudem znalazłam się w domu, zrobiłam to chyba mechanicznie. Świadomość wróciła dopiero, gdy przekroczyłam próg mieszkania, cała mokra, ze spływającym makijażem po twarzy i zmęczona. Przekręciłam zamek w drzwiach i podążyłam do łazienki. Odkręciłam gorącą wodę, nalałam fiołkowego płynu do wanny i powoli zrzucałam z siebie przesiąknięte deszczem ciuchy. Ze znużeniem zanurzyłam się w wodzie pełnej pachnącej piany, przymknęłam oczy i wróciłam do tej szokującej wiadomości sprzed niecałych dwóch godzin. Teraz próbowałam za wszelką cenę się nie rozpłakać, co oczywiście mi nie wyszło tak jak wiele innych rzeczy w życiu. Nie mogłam w to wszystko uwierzyć. Nie mogłam zrozumieć, że życie znów staje w moją stronę okoniem. Nie chciałam wierzyć, nie potrafiłam uwierzyć w to, że Bóg tak bardzo mnie doświadcza. Każdy epizod z mojego życia kończył się tragedią. Począwszy od narodzi, aż do tego momentu.

Wtedy sądziłam, że to wszystko, całe moje życie, cały świat i ci wszyscy ludzie to jedna wielka pieprzona pomyłka, której nie chciałam. Chwilami odechciewało mi się żyć. A w tamtym momencie chciałam po prostu… No właśnie, czego ty chciałaś Ivette? Chciałaś dać upust emocją, chciałaś doprowadzić siebie na skraj tej cholernej przepaści między życiem, a śmiercią? Chciałaś… żeby to co szumiało ci w głowie, niosło się wręcz echem okazało się zwykłym żartem. Ale niestety, to była rzeczywistość. Ta bolesna rzeczywistość, o której dowiedziałaś się dopiero z czasem.

***

            Biegłam ile sił w nogach. Ubrana w zwiewną białą koszulkę, ciemne trampki i dżinsowe szorty, biegłam przed siebie nie zwracając uwagi kompletnie na nic. Na twarzy miałam totalną rozpacz, w głowie huczało mi miliony myśli, a deszcz padający z ciemnego nieba zlewał się z moimi łzami. Przebiegałam właśnie przez środek ulicy, nie spoglądając nawet na nią, po prostu chciałam przebiec i uciec jak najdalej stąd.

Pamiętam to jakby zdarzyło się wczoraj, choć od tego momentu upłynęło ładne kilka miesięcy. A może nawet kilkanaście? Bóg jeden wie ile i... kiedy zaczęłam pisać notatki? Eh... Ivette z Tobą jest coraz gorzej. Ale to nie o tym teraz miałam.

Biegłam przed siebie i nie zawracałam sobie głowy nikim, nawet tym, że zaraz mogę wpaść pod samochód. Tak naprawdę w głębi duszy chyba nawet chciałam tego. Nagłego krzyku, oślepiającego światła, pisku opon… i to by było wtedy tyle prawda? Wtedy byłoby mi już tylko łatwiej.

-Cholera jasna! Kobieto czy ty jesteś ślepa!- usłyszałam nieznajomy głos kierowcy, który właśnie wychylał się z rozsuniętej szyby. Jak przez mgłę spojrzałam w jego stronę.

-Ja… ja… przepraszam, naprawdę… nie chciałam- odpowiedziałam szybko dławiąc się łzami i pobiegłam dalej.

Szczerze? Nie mam pojęcia o czym wtedy myślałam. Chyba po prostu najzwyczajniej w świecie chciałam skończy ze swoim marnym istnieniem… I to jeszcze przed tym zanim zdążyłam być szczęśliwą i szalenie w Tobie zakochaną. Ale jedno jest pewne, ten głos, który usłyszałam na tej jezdni zapamiętałam, a przynajmniej miałam zapamiętać go do końca swojego życia. I jak się okazało tak właśnie było.

‘’Ten głos- idealny, wspaniały, niepowtarzalny.’’

Dobiegłam do mostu, który dzielił jedną część Londynu od drugiej. Przyparłam do poręczy i spojrzałam w dół Tamizy. Ciemna rzeka płynęła wartko połyskując w świetle księżyca. Wręcz mechanicznie przeszłam na drugą stronę poręczy i stanęłam przodem patrząc w dal na rozciągającą się, pełną życia wodę. Westchnęłam cicho i przekręciłam głowę patrząc na ruchliwą ulicę na moście. Ludzie dążyli szybko w przeróżne strony, zamknięci w tych swoich głupich samochodach. Żadne z tych połyskujących aut, pędzących przed siebie z niemożliwą prędkością się nie zatrzymało. Żaden z tych wszystkich jadących ludzi nie rzucił nawet najmniejszego spojrzenia w moją stronę. Nikt nawet nie przejął się moim losem, nie zastanowił się choć przez chwilę kto lub co doprowadziło mnie do takiego stanu, że stanęłam tu na tym moście i zapłakanym wzrokiem oglądam się za siebie, a później w taflę Tamizy.

Pamiętam to wszystko jakby zdarzyło się raptem wczoraj. Pamiętam wszystkie swoje uczucia, cały mętlik w głowie, każdą spływającą po policzku łzę i każde szalone bicie serca. Wtedy wydawało mi się, że szybciej bić już nie może, aż do momentu, gdy usłyszałam ten sam męski, lekko ochrypły i w pewien sposób… przerażony głos? Który miał stać się najpiękniejszym jaki kiedykolwiek słyszałam.

-Ej, co ty robisz? Złaź stamtąd- usłyszałam za sobą. Odwróciłam głowę, aby móc podążyć za dźwiękiem tego głosu. Przede mną, a właściwie tuż za mną stał wysoki, postawny, młody mężczyzna, w jego oczach malowało się wręcz przerażenie. Podchodził co raz bliżej z niepewnie wysuniętą w moją stronę ręką. A ja? A ja po prostu stałam i wpatrywałam się w Niego, bez słowa, bez ruchu jakby cała ta sytuacja była normalna.- Słyszysz? Nie rób tego, to bezsensowne. Cokolwiek się stało powinnaś stawić temu czoła, a nie odbierać sobie w taki głupi pomysł życie, które jest najcenniejsze na tym porąbanym świecie.

‘’Skoro jest najcenniejszą rzeczą, to dlaczego zaczęto mi je odbierać…?’’

-Jak masz na imię?- spytał podchodząc do barierki i zerkając w dół.

-Ivy… Znaczy Ivette- odparłam podciągając cicho nosem.

-Ivette, bardzo ładnie, podoba mi się wiesz?- powiedział uśmiechając się lekko. Boże, czy świat zwariował? Stoję na moście na dodatek za barierką tego mostu, a tu podjeżdża jakiś facet i ot tak zaczyna ze mną rozmawiać jakby to, że chcę… się zabić? Jest najzwyklejszą rzeczą, którą widział.- Także Ivy znaczy Ivette podaj mi grzecznie swoją drobną dłoń i pomalutku przejdź na drugą stronę barierki.- dodał przyglądając się mi.- Uwierz mi, że należę do tych osób, które jeśli skoczysz to skoczy za tobą. W końcu nie chce mieć cię na sumieniu. Więc…? Będziemy tak tu stać i gadać od rzeczy czy zaczniesz ze mną współpracować?

Nie odpowiedziałam ani słowa, stałam tam dalej i patrzyłam na niego. A on nie widząc, żadnej reakcji z mojej strony westchnął głośno i ułożył swoją dłoń na mojej, która zaciskała się na barierce.- Ivette posłuchaj mnie. Jesteś młodą, piękną dziewczyną i jestem tego pewny, że wcale nie chcesz odebrać sobie życia. Wiem, że są takie chwile, że człowiek ma dość i najlepiej by uciekł. Też takie miewam. Ale to nie jest powodem, żeby stać tu i patrzeć w tą cholerną Tamizę, w której nie ma nic ciekawego. Bądź silna, niezależna i nie daj się, żyj dalej, bądź cholernie szczęśliwa.

‘’Żyj dalej? Ja właśnie zaczęłam umierać…’’

Podałam mu dłoń, a on mocno ją przytrzymał, abym mogła przejść przez barierkę. Ale oczywistością jest to, że zawsze idzie coś nie po naszej myśli. I w moim wypadku tak właśnie było. Postanowiłam kolejny raz dzisiejszego wieczora żyć, jak gdyby nigdy nic, a teraz wyrywałam się śmierci. Odwracając się noga poleciała mi w dół. Z przerażeniem chwyciłam jeszcze mocniej rękę mężczyzny, który z determinacją i skupieniem nie miał zamiaru mnie puścić.

-Ivy! Spójrz na mnie! Nie puszcze Cię rozumiesz?! Spróbuj się złapać z powrotem barierki!- krzyknął patrząc w moje oczy. Z całych sił i przy pomocy mojego bohatera chwyciłam prawą ręką metalową barierę. Podciągnęłam się i nagle w mgnieniu oka stałam na twardym gruncie wtulając się w owego mężczyznę. – Już, spokojnie. Nic ci nie jest?- spytał gładząc mnie po włosach, ale ja nic nie odpowiedziałam. Byłam w takim szoku, że nie potrafiłam wykrztusić z siebie słowa.- Ivette?- usłyszałam swoje imię i spojrzałam w twarz mojego wybawcy.

Pierwszy raz wtedy ujrzałam Twoje oczy, to wesołe, aczkolwiek przestraszone czekoladowe spojrzenie. I miałam wrażenie, że zaraz się rozpłynę. Te tęczówki, ten kolor, kształt były najpiękniejszymi jakie widziałam. Twoje usta, pełne malinowe, które przyozdabiał czarny kolczyk były tak pociągające jak jeszcze żadne, wręcz krzyczały, aby się w nie wpić. A Twój głos… Miałam wrażenie, że na tym moście, nad tą Tamizą spadł na mnie cud, jakby Bóg przed śmiercią postanowił zesłać mi Anioła.

-Nic… mi nie jest…- szepnęłam zszokowana, wpatrując się w jego oczy. Widziałam jak na jego usta wkrada się grymas. Zaczęłam się zastanawiać o co w ogóle chodzi, zapominając całkowicie o swoim wyglądzie.

-Nie wyglądasz najlepiej.- odrzekł przyglądając się mi.- Chodź odwiozę cię do domu- dodał i ściągnął ciemną bluzę po czym okrył nią moje zmarznięte ramiona.

‘’Ironia jest okrutna. Raz pokazuje nam, że powinniśmy w coś brnąć, a za chwilę uświadamia nam, że to wszystko jest bezwartościowe.’’

Usadowiłeś mnie obok siebie, na miejscu pasażera. Okryłeś kocem, a ogrzewanie podkręciłeś do maximum. Jechaliśmy przed siebie, bez żadnego celu. Ja tępy wzrok wbiłam w jezdnie, a ty… Ty co chwilę spoglądałeś na mnie. Pewnie sądziłeś, że tego nie widzę. Ale mi po prostu było głupio, że musiałeś oglądać moją skromną osobę w takim stanie. Za każdym razem, gdy przyglądałeś się mi czułam łaskotanie w podbrzuszu. Mimo tego, że znałam cię raptem od kilku minut to uczucie towarzyszyło mi od chwili pierwszego twojego spojrzenia.

-Ach… Nie przedstawiłem się.- odezwałeś się pierwszy. Zrobiłeś poważną minę i klepnąłeś się otwartą dłonią w czoło. Zaśmiałam się cicho na co ty tylko się uśmiechnąłeś.- Jestem Tom, Tom Kaulitz.- dodałeś. Spojrzałam z niedowierzaniem w twoje czekoladowe oczy, w których wymalowało się zmieszanie.

Byłam chyba w takim szoku, albo zmęczenie dało mi się we znaki, a może i jedno i drugie…? Mniejsza o to. Najzwyczajniej w świecie nie rozpoznałam w tobie tego sławnego gitarzysty, niemieckiego casanovy, łamacza kobiecych serc. Do tej nieznacznej… pomyłki? Przyczynił się prawdopodobnie fakt, że nigdy nie byłam fanką twojego zespołu. Owszem, słyszałam kilka piosenek, niektóre były naprawdę w porządku. Ale nigdy nie naklejałam waszych plakatów, nie wzdychałam, nie podziwiałam twojej urody i męskości i nigdy nie płakałam na wasz widok. I na pewno wasz koncert nie wliczał się w listę moich marzeń.

-No tak… W sumie jest dopiero po ósmej może masz ochotę na ciepłe kakao?

-Przepraszam, ale wolałabym się położyć i pobyć sama…- odparłam cicho.

-Jasne, rozumiem.- odpowiedziałeś cicho odwracając wzrok od mojej zapłakanej twarzy i skupiłeś się na drodze.- Gdzie mam cię zawieść?- dodałeś po chwili

- Long Acre Street.

I już nic więcej nie powiedzieliśmy. Nasze milczenie przeszywało mnie od środka, słyszałam tylko ciche oddechy. Więcej nie spojrzałeś na mnie, nie uraczyłeś mnie swoimi tęczówkami, nie pozwoliłeś poczuć tego łaskotania w podbrzuszu. Odwiozłeś mnie pod sam dom, wysiadałam właśnie z twojego Audi, gdy rzuciłeś krótkie ‘’cześć’’. Podziękowałam za pomoc, a Ty z piskiem opon odjechałeś. Wiedziałam, że już więcej Cię nie spotkam, więc nawet nie odwróciłam się za Tobą.

‘’Lately I've been 
Walking, walking in circles 
Watching, waiting for something
Feel me, touch me, heal me
Come take me higher’’~The Rasmus

Jestem bardzo zadowolona z siebie dziś i cieszę się, że jednak zdecydowałam opublikować kolejną historię. Może mniej słodką, może bardziej… pikantną? Czego dowiecie się z czasem ;). Cieszy mnie również fakt, że i Wam się podoba, że przyjęliście moich bohaterów ciepło. Mam nadzieję, że pozostaniecie tu dłużej, aby zapoznać się tym razem z inną wersja Toma i główną bohaterką- Ivette.

No cóż pozostaje mi podziękować Wam wszystkim i czekać na Wasze opinię co do rozdziału pierwszego ;). Życzę wesołego, bezpiecznego i szalonego Sylwestra jak i równie szalonego wejścia w Nowy Rok. Oby był lepszy niż obecny kończący się 2014 :D.