Kartka 003.

Potykając się o własne nogi, chwiejnym krokiem weszłam do kawiarni. Dzień zaczął się dla mnie niezbyt dobrze… Podobnie zresztą jak wszystkie, ale ten naprawdę był okropny i zajął honorowe miejsce na mojej liście ‘’Rzeczy nieznośnych’’.

Nie dość, że był to dopiero wtorek, także do weekendu jest jeszcze całe cztery dni, to dodatkowo miałam okropnego kaca, rozsadzający ból głowy i jeszcze wizytę w klinice. Ach no i napotkałam wrednego kierowcę, który postanowił chyba pobawić się w pirata drogowego albo i lepiej wcielił się w role Leonarda DiCaprio z westernu ‘’Szybcy i martwi’’ tylko w tym przypadku, nie posługiwał się rewolwerem, a samochodem… Pominę fakt, że ten idiota o mało mnie nie zabił. Co za ludzie żyją w tym przeklętym Londynie? Kto takim istotą w ogóle daje prawo jazdy?

Także na półprzytomnie przekroczyłam próg kawiarni od razu napotykając rozłoszczone spojrzenie Mad. No tak- spóźniłam się prawię godzinę. Szczęście w nieszczęściu, że szefa dziś nie ma.

-Ile można na ciebie do cholerny czekać?! No ile się pytam?!- podążałam właśnie do pokoiku dla personelu, gdy przede mną jak spod ziemi wyrosła czerwono włosa. Wzdrygnęłam się na sam ton jej głosu, a złość bijąca z jej tęczówek i parująca niemalże z uszu sprawiła, że przeszły mnie ciarki.

-Oj, Mad. Przepraszam. Nie czuje się dziś najlepiej, ten dzień jest… Katastroficzny dla mnie.- mruknęłam wzruszając ramionami.

-Ten dzień? Przypominam ci, że ostatnie dni są dla ciebie w ogóle katastroficzne i wręcz zmuszają cię do notorycznego spóźniania się do pracy! A ja dodatkowo muszę świecić za ciebie oczami u Jima, szefa i innych!- wycedziła zniżonym głosem, a nim zdążyłam zaprotestować- jej nie było już w pomieszczeniu. Westchnęłam ciężko, padając na jedno z kilku drewnianych krzeseł.

-Ivette ty cholerna kretynko…- mruknęłam chowając zmęczoną twarz w dłonie.

***

Dzień jak co dzień biegałam od stolika do stolika jak głupia i uważając tylko na to, aby nie zabić się o własne buty. Ostatnimi czasy jakoś dużo ludzi garnęło się do naszej skromnej kawiarni co przysparzało nam roboty, nerwów i przeróżnych sprzeczek za ladą.

A to ja podałam zamówienie innemu stolikowi, niż powinnam, a to Jim idąc z tacą niemalże zgubił zęby i nie połamał nosa o zimne płytki… Mad tylko stała i załamywała ręce wrzeszcząc na zmianę to na mnie, to na Jima, to na resztę personelu. Po czym wychodziła oczywiście kłótnie, bo każdy chciał się odgryźć. Istne szaleństwo naprawdę…

Spojrzałam na biały ścienny zegarek, który wskazywał godzinę za piętnaście czwartą. Uśmiechnęłam się cierpko, odłożyłam tacę na ladę i wycierając o czarny fartuszek dłonie skierowałam się na zaplecze po torebkę i bluzę.

-A ty gdzie się wybierasz?- do uszu doszedł groźny głos Mad. Westchnęłam cicho kiwając głową i przełykając głośno ślinę.

-Mam wizytę w… U lekarza- skwitowałam nie odwracając się. Weszłam do pomieszczenia i wciąż stojąc tyłem do czerwonowłosej odwiązałam fartuch, odwiesiłam go na jeden z wieszaków i chwytając w przelocie bluzę z torebką ominęłam stojącą w drzwiach kobietę.

‘’Nie wiem, komu ufać

Nic dziwnego

Wszyscy są tak daleko ode mnie

Ciężkie myśli przenikają przez pył

I kłamstwa, ale ja staram się nie załamywać.’’- Linkin Park ‘’From the Inside’’

Taka właśnie byłam. Zagubiona, cholernie zraniona i niepoprawnie pesymistyczna. Wśród mnie byli tacy, którzy chcieli pomóc, chcieli wiedzieć co się dzieje, a ja uparcie zaciskałam zęby mówiąc, że wszystko jest okej. Bo przecież ‘’nie wiedziałam, komu ufać’’. Wszyscy są tacy sami- obłudnie fałszywi, na siłę wciskają ci uprzejmość i dobroć z tym cholerny, cudnym uśmiechem.

Ci, którzy mieli być najbliższymi sercu, stali się bardziej odlegli, niż obcy dla mnie ludzie. Omijali mnie, rzucając kpiące spojrzenia i chcąc znaleźć sposób na upokorzenie. I wiesz, żyłam w przekonaniu, że wszyscy są tacy sami… Każdy chciał unicestwić drugiego, że ludzie nie potrafią kochać i zapomnieli co to szczerość. Bałam się każdego człowieka przechodzącego obok na chodniku, bałam się, że ujrzy moją marność i strach, że wykorzysta to przeciw mnie. Bałam się wpuścić kogokolwiek do swojego życia, pozwolić mu egzystować wraz ze mną, aż do tego jednego momentu, gdy spojrzałam w głęboki brąz Twoich tęczówek.

Nawet nie wiedziałam, że ta jedna chwila zmieni moje życie, wywróci je do góry nogami. Przestane martwić się o lepsze jutro, zacznę dostrzegać siebie w tym całym chaosie- siebie taką prawdziwą Ivette, a nie taką która pokazywała się codziennie innym. Przestane się bać, uwierzę, że nawet mnie dopada szczęście, że miłość istnieje, że przychodzi z czasem bez pozwolenia, nie zwracając uwagi na protesty. I to był ten jeden moment- moment w którym spojrzałam w Twoje oczy, moment w którym uraczyłeś mnie czekoladowym spojrzeniem, moment w którym bezinteresownie i nieświadomie- a być może wiedziałeś, wiedziałeś już po pierwszych słowach, że nie pozwolisz mi na zmaganie się z problemami samej, że zostaniesz w moim życiu, będziesz mi towarzyszył ukradkiem czy oficjalnie, przypadkiem losowym lub tym zaplanowanym przez samego Ciebie?- wtargnąłeś do mojego świata, zacząłeś odbudowywać go cegiełka po cegiełce, kolorując je na wszelkie kolory tęczy i przy okazji w moim sercu tworząc namiętność i pełno innych, nowych emocji, uczuć, a w głowie kompletny chaos.

Nigdy nie poddawałam się. Wtedy, w chwili, gdy wysiadałam z Twojego auta, a później słyszałam tylko pisk opon na dobranoc wiedziałam, że tym razem nie poddam się, że to słowo zostanie wymazane z mojego słownika. Choć były sytuacje, momenty, gdy naprawdę miałam dość, gdy chciałam unieść w górę białą chorągiewkę, gdy… Wszystko przytłaczało mnie i niszczyło od środka. Najgorsze były wieczory i noce. Wtedy samotność odbijała się o ściany, wsiąkając w głuchą ciszę, wtedy analizowałam wszystkie błędy, nakrywałam się kołdrą chcąc odgonić to co złe, krzyczałam z rozpaczy, pytałam Boga dlaczego na mnie zsyła te problemy? Jest tyle ludzi na tym brudnym, brutalnym i porąbanym świecie, a wszystko co złe wpadało w moje dłonie, byłam jak magnez- przyciągałam problemy, które z czasem mnie pokochały i każdego następnego dnia dwoiły się i troiły.

Ale naprawdę, nigdy nie poddałam się. Wiedziałam, że jesteś tam gdzieś, że pozwoliłeś mi żyć dalej, a później żyłeś wraz ze mną i byłeś cholernie dumny w chwilach, gdy rozwiązywałam sama problemy, gdy omijałam przeszkody. Dumny i… zakochany po uszy, tak samo jak ja.

***

            Szłam wolnym krokiem przez długi, biały korytarz. Dziś był pierwszy dzień od… dwóch miesięcy? W każdym bądź razie dzień, w którym postanowiłam podjąć leczenie. Przynajmniej spróbować, dowiedzieć się  na czym to będzie polegało, co będą ze mną robić i najważniejsze pytanie- czy wyzdrowieje?

Drżącą dłonią sięgnęłam do klamki i nacisnęłam ją, pod jej wpływem równie białe drzwi uchyliły się lekko. Rozglądnęłam się po pomieszczeniu- nic się nie zmieniło od poprzedniej wizyty. Za jasno brązowym biurkiem siedział starszy pan w niebieskim kitlu, w czarno obramowanych okularach oraz słuchawkami przełożonymi przez szyję. W dłoni ściskał długopis, a przed nim leżał stos papierów oświetlonych małą lampką, które w skupieniu przeglądał.

-Dzień dobry Panie Smith- mruknęłam niepewnie.

-Ach, Panna Morrison. Witam, proszę usiąść.- na twarzy mężczyzny pojawił się uprzejmy uśmiech. Pozbierał papiery walające się po biurku i wraz z długopisem odłożył na bok. Poprawił okulary i ponownie obdarzył mnie miłym gestem.

-Panie doktorze chciałam… Chciałam rozpocząć leczenie… Znaczy najpierw prosiłabym o przedstawienie jakiegoś planu dotyczącego mojego powrotu do zdrowia.

-Ależ oczywiście…- i w taki właśnie prosty sposób przesiedziałam w gabinecie Pana Smitha ponad dwie bite godziny.

Opowiedział ze wszystkimi chyba szczegółami jak będzie wyglądał przebieg leczenia, pokazał kartę z wykazem leków, wizyt, badań, chemioterapii, która w późniejszym czasie dojdzie do moich codziennych obowiązków. Siedziałam i słuchałam doktora zapisując najważniejsze rzeczy dotyczące leków, a nawet diety zalecanej przez specjalistów przy białaczce. Lecz najgorszym faktem, który niemalże zwalił mnie z nóg to przeczep szpiku, a raczej cena za operację.

-Są trzy wątki dotyczące przeszczepu:

Przeszczep autogeniczny: 24000 funtów

Przeszczep allogeniczny od członka rodziny: 570000 funtów

Przeszczep allogeniczny od niespokrewnionego dawcy: 1320000 funtów

-Panie doktorze nie ma innego wyjścia?- spytałam drżącym głosem.

-Pani Morrison, są leki, które pomagają do pewnej chwili, a przeszczep daje 95 procent szans na powrót do zdrowia i normalnego życia.- przerwał spoglądając na mnie. Po moich policzkach spływały gorące łzy, a na jego wpłynął grymas współczucia.- Zawsze może Pani wziąć kredyt, poprosić o pomoc rodzinę, bliskich, zgłosić się do fundacji o pomoc… Mógłbym poradzić Pani, aby była Pani cierpliwa, wpisała się na listę oczekujących na przeszczep, wtedy operacja kosztuje połowę tych sum.

-A ile bym czekała?- podniosłam głowę ku górze i wbiłam pusty wzrok w siedzącego naprzeciw lekarza.

‘’Nadzieja matką głupich, ale nawet ona jest w życiu potrzebna. Chociażby po to, aby dawać złudne szczęście.’’

-Cóż… I tu następuje ta gorsza kwestia…

-Ile?!

-Do dwóch- trzech lat.

Nikt, przysięgam, że nikt kto tego nie doświadczył nie byłby w stanie zrozumieć mnie w tamtym momencie. Miałam wrażenie, że moje serce stanęło w miejscu, w głowie zawitała pustka, a ostatnie słowa lekarz odpijały się echem o ściany gabinetu. W tamtej chwili chciałam zniknąć, zapaść się pod ziemie, uciec, wyjść i wtopić w tłum… Chciałam umrzeć już wtedy…

Całe życie stanęło mi przed oczami. Moje dzieciństwo, wspólne obiady z rodzicami, wspólne zabawy i pieczenie ciasteczek z mamą, nasze wyjazdy. Wypadek, ich pogrzeb, lata spędzone w domu, którym byłam nienawidzona…

Chciałam, aby ktoś zapalił światło i powiedział, że to był zły sen… Koszmar, ten jeden z najgorszych, ten przez którego nie można spać, który zrywa Cię w nocy zalaną potem, ze strachem w oczach i krzykiem na ustach.

Chciałam, aby ktoś powiedział, że to żart po czym kazałby mi się w głos roześmiać. Ale… To była prawda…

Chwyciłam w dłoń torebkę i automatycznie wstałam kierując się do wyjścia. Przy drzwiach przystanęłam, aby odwrócić się jeszcze i obrzucić doktora Smitha ostatnim spojrzeniem.

-Za dwa lata… Będę martwa, więc nie ma potrzeby się fatygować- rzuciłam krótko i zniknęłam za drzwiami. 

______________________________________________________________________________

Jestem tak cholernie szczęśliwa, że tyle osób zainteresowało się historią Ivette. Nie liczyłam na taki odzew. Dziękuje! ;)

W końcu dodaje trójeczkę. Jednak po wszelkich przeciwnościach mojego laptopa i po przebrnięciu przez pierwszy semestr w szkole, który był naprawdę trudny i wymagający dodaje! Jestem zarówno dumna z zakończonego dobrze półrocza jak i z tego co powstało w wordzie :D.

Mileahnne- och, nie tylko Ty zapominasz ;). I przyznam Ci się, że także w czytanych opowiadaniach z Tomem w roli głównej na miejsce bohaterki stawiam siebie :D. Sądzę, że w tym nie jesteśmy same. Tak, zdecydowanie Tom jest idealny. Był, jest i będzie <3 xD

Martie- dziękuje Ci za komentarze ;*. W momencie, gdy nie ujrzałam Twojego komentarza pod żadnym z postów, było mi trochę smutno... A tu taka niespodzianka- nadrobiłaś i dodatkowo pod każdym rozdziałem tyle miłych słów. Dziękuje Martie <3. Jesteś wspaniała. 

Alice Morrison- Kochanie mam zamiar dokończyć oba opowiadania. Ale jak mi to wyjdzie to dopiero się okażę :D. Ostatnio zrobiłam sobie dosyć długą przerwę, bo jednak nie wszystko układało mi się po mojej myśli... Ale jestem i dodaję. I mam nadzieję, że spodoba Ci się tak samo jak dwójka <3 ;*

Ella Braun- Liz skarbie chyba nie muszę pisać Ci, że Cię uwielbiam? Za wszystko :D. Niestety- ludzie to kanalie i zgadzam się z Tobą w stu procentach. Ale jeśli o Toma chodzi i o jego plany w stosunku do Ivy to jednak będziecie musieli jeszcze trochę poczekać na rozwinięcie owej ''zagadki'' ;* ;)

Dee- ile razy napisałam Ci już napisałam, że kocham Twoje komentarze? Bo ja już straciłam rachubę... Każdy jest tak samo świetny i tak samo dodaje energii, chęci do pisania. Czy Ivy akceptuje sytuację, w której się znalazła? No cóż... kwestia dyskusji. Ale masz rację- dużo ludzi na pozór szczęśliwych w samotności gryzie pięści z bólu. I ja także uwielbiam zapach kawy :D. Ale również uwielbiam ją pić. Nie będę się więcej rozpisywać bo napisze tu kolejną powieść xD. Dziękuje za wszystko ;*.

Gucia- nawet nie wiem co mam napisać... Dziękuje? Kocham Cię!? Za mało, aby wyrazić to co czułam po przeczytaniu Twojego komentarza... Mam tylko prośbę- zostań ze mną do końca <3.

Sylwia- czy to Tom czy nie to jednak zostawię to dla siebie na kilka kolejnych rozdziałów :D. Ale mam nadzieję, że ten powyżej przypadnie Ci do gustu ;).

Ka- za krótkie? A może od razu napisze książke i wyślę do Ciebie xDD? Jesteś jedną z najbardziej niecierpliwych czytelniczek :D. Uwielbiam Cię za to wiesz? Za te Twoje wymagania i Twoje zachcianki ;*.I nie- nie chce zabić Ivy! Ja nie chcę, ale co zrobi z nią choroba i czas to inna sprawa... A no i na pewno spotkają się z Tomem, ale kiedy... Czas pokaże ;).