Kartka 004.

Witam wszystkich i dziękuje za tak motywujące komentarze pod ostatnim rozdziałem ;).

Jak widzicie po dłuższym czasie znów wracam do Was z nowym rozdziałem, który mam nadzieję, że się spodoba. Dziś nie będzie odpowiedzi za co najmocniej przepraszam. Po prostu chcę oficjalnie Wszystkim podziękować, za to, że są tu ze mną, Tomem i Ivette. 

Jak widzicie pojawił się nowy szablon, który jest oczywiście zasługą kochanej Guci, której ogromnie dziękuje <3

Także bez dłuższej przemowy zapraszam serdecznie na rozdział 4! :D

***

‘’ I woke up in a dream today
To the cold of the static and put my cold feet on the floor
Forgot all about yesterday’’

            Tej nocy nie spałam prawie wcale. Po wizycie u lekarza po prostu zamknęłam się w swoim pokoju i zakryłam marność kołdrą oraz wszelkimi poduszkami jakie miałam. Chciałam zasnąć jak najszybciej, aby rano obudzić się ze świadomością, że to wszystko było tylko sennym koszmarem. Kręciłam się z boku na bok, błądziłam po całym łóżku, niemalże wierciłam na środku dziurę, tym samym skopując blado niebieskie prześcieradło. Zakrywałam się po sam czubek głowy, po to aby za chwilę odrzucić kołdrę na koniec posłania. Chowałam twarz w miękkich poduszkach pozwalając łzą wsiąkać w niej i pozostawiać mokre, ciemne plamki. Pierwsze kilka godzin po powrocie były naprawdę istną katorgą. W końcu Morfeusz okazał się łaskawy i zasnęłam.

O równej godzinie 4.00 obudził mnie czyjś krzyk. Zerwałam się jak poparzona, z ogromną gulą w gardle. Ze strachem w oczach i ściskając w dłoniach materiał zielonej pościeli rozglądałam się nerwowo po pomieszczeniu czekając na kolejny krzyk. Ale on nie nadchodził. I po dłuższej chwili siedzenia bezruchu w ciszy zdałam sobie sprawę, że to był mój krzyk. Dopiero teraz zauważyłam chłodne krople potu, które spływały po moim karku i czole, drżące dłonie oraz szybkie bicie serca, które z każdym uderzeniem wracało do własnego, powszechnego rytmu. Odetchnęłam głęboko trzy razy nim postawiłam stopy na miękkim chodniku. Kolejne trzy nim zapaliłam światło nocnej lampki, i kolejne zanim wstałam… I jeszcze kolejne. Czułam się zagubiona… Czułam jak ściany zaczęły mnie przygniatać, jak mój cień staje się obcy. Czułam się niebezpiecznie we własnym domu. To było chore. To było jak paranoja… Popadałam w paranoję. Bałam się postawić kolejny krok tak jak dziecko boi stanąć boso przy łóżku, z pod którego miałby wypełznąć ogromny, obrzydliwy potwór. Bałam się wszystkiego. Każdy szelest, każde stuknięcie, trzeszczenie powodowało u mnie znieruchomienie i napięcie mięśni. Miałam wrażenie, że przy badaniach się pomylili. Ja nie powinnam umierać z powodu białaczki. Ja choruje na depresję, na schizofrenię, popadam w obłęd.

Machinalnie podeszłam do drzwi balkonowych po drodze łapiąc paczkę papierosów. Postawiłam gołe stopy na chłodnych kafelkach, a lekki wiatr z muskał moje ciało. Poprawiłam ulubioną szarą koszulkę, sięgającą do połowy ud na grubych ramiączkach i odpaliłam jedną z kilku białych rurek znajdujących się w paczce. Zaciągnęłam się mocno po czym zaczęłam kaszleć. Zamrugałam oczami, ocierając przy okazji  łzy. Momentalnie zgasiłam papierosa w popielniczce i kręcąc z niesmakiem głową przysiadłam przy ściance balkonu. Objęłam rękoma zdecydowanie chude nogi, a policzek oparłam o kolana.

‘’ Love me like you do, like you do
Hold me tight and don't let go
What am I to do? When you love me like you do
Like you do, hold me tight and don't let go…’’

***

Cały tydzień spędziłam na kanapie przed telewizorem. Jedyne czynności to był bieg do łazienki, kuchni i z powrotem do salonu. Nie powiedziałam nikomu o niczym. Poza tym- nie miałabym nawet komu. Byłam zamknięta we własnym świecie, odizolowałam od siebie wszystkich, wyznaczyłam granicę między sobą, a innymi. A w momencie, gdy ktoś przekraczał tą ścisłą granicę wpadałam w szał. Nikt nie miał prawa znaleźć się w moim życiu bez mojego pozwolenia. Bo tak czułam się bezpiecznie. Czułam, że chociaż w małej ilości mam kontrolę nad własnym życiem. Dlatego też egzystowałam w samotności. Balansowałam między zdrowym rozsądkiem i urojeniami, a brutalnym, realnym światem.

Wyłączyłam telefon zaraz po napisaniu do Mad sms ‘a, aby poinformować ją, iż biorę sobie wolne. Zgasiłam laptopa, drzwi zamknęłam na cztery spusty i zakopałam się pod kocem i poduszkami. Sądziłam, że tydzień w samotności, całkowitym zamknięciu oraz bez kontaktu z otoczeniem w jakiś cholerny, nieznany sposób mi pomoże. Choć tak naprawdę te dni przyniosły mi o wiele więcej łez, cierpienia, poczucia bezsilności, nie przespanych godzin i uszkodziły moją i tak zniszczoną już psychikę jeszcze bardziej.

Leżąc kolejny dzień przed popularnym źródłem wszelakich informacji z całego świata nie robiłam nic nadzwyczajnego. Przełączałam z kanału na kanał, aż w końcu zdecydowałam się pozostawić na jednym z wielu programów informacyjnych. Zrzuciłam z siebie koc, a na ciele momentalnie poczułam chłód panujący w domu. Skrzywiłam się nieznacznie chwytając za puchowy szlafrok. Stopy wsunęłam w ciepłe, miękkie kapcie i ruszyłam do kuchni w celu zrobienia chyba piątej tego dnia herbaty. Nim jednak zdążyłam zrobić chociaż krok, moją uwagę przykuł głos dziennikarza, a bardziej sprawa, o której informował świat.

‘’Dobry wieczór Państwu.

Wszyscy znamy tych czterech młodych mężczyzn. Nikomu nie trzeba ich przedstawiać. W bardzo młodym wieku zawojowali świat swoim stylem i muzykom. Po ogromnych sukcesach ślad o nich niemalże zaginął. Z nieoficjalnych źródeł wynika, iż niemiecki boysband Tokio Hotel już na dobre zakończyło karierę.

Plotka powoli sama zaczyna się potwierdzać. Główni zainteresowani, czyli bliźniacy Bill i Tom Kaulitz nie komentują tego, ani nie rozwiewają niepewności swoich fanów. W ostatnim wywiadzie popularny wokalista potwierdził, że mają parę problemów między sobą i między innymi dlatego wraz z managerami i resztą zespołu podjęli taką decyzję. W chwili, gdy Bill został spytany czy są to problemy rodzinne, niepewnie pokiwał głową dodając, iż pogubili się trochę wraz z bratem i, że mają ciężką, napiętą sytuację.

Jakby tego było mało dwa dni temu gitarzysta zespołu- Tom był widziany na lotnisku w Berlinie z kilkoma walizkami. Następnie w samotności zameldował się w jednym z luksusowych hoteli. Co oznaczałoby, że problemy między braćmi są dość poważne.

….’’

Zastygłam wpół kroku, a moje ciało przeszedł przyjemny dreszcz, gdy na ekranie telewizora ujrzałam jego przystojną twarz ukryta za wielkimi, czarnym okularami. Przysiadłam z powrotem na kanapie i z kubkiem w ręku bezkarnie przyglądałam się mu do chwili, aż nie zniknął z ekranu.

Był smutny. Widziałam to, mimo iż tak dobrze próbował ukryć ten fakt. Schudł od tamtej pamiętnej nocy, był tak blady, że nie odróżniałby się od ściany. Przymknęłam oczy ciężko wzdychając. Wspomnienie jego czekoladowych, magnetycznych tęczówek wróciły i odpiły się ode mnie głośno. Wyobraźnia podsunęła mi te oczy tyle, że w nich brakowało już iskier. Tego indywidualnego blasku, tej pewności siebie. Cierpiał, był nieszczęśliwy, a ja nie byłam w stanie nic zrobić. Choćbym nie wiem jak tego pragnęła. A przecież tego chciałam. Chciałam uratować go od cierpienia, ocalić przed samotnością, osłonić go przed bólem. 

‘’Ci, którzy najczęściej się śmieją są najbardziej samotni, a ich ciała są dowodem cierpienia.’’

***

Pamiętam te chwile, gdy było mi źle. Wtedy wchodziłeś po cichu do naszej sypialni i bez pytania o zbędne ceregiele zamykałeś mnie w swoich silnych ramionach, a usta miażdżyłeś najsłodszym pocałunkiem. Takim, który odbierał aż oddech. I wiesz, przy Twojej obecności problemy znikały. Taka magia, paradoks, który zawsze towarzyszył mi, gdy byłeś obok.

Spytałeś kiedyś, która chwila była najpiękniejszą w moim życiu. Nie potrafiłam Ci odpowiedzieć, bo każda z nich była jedyna, niepowtarzalna, najcudowniejsza w każdym detalu. Ale wiem jaka była najgorsza. Ta w której nasze palce nie splatały się, ta w której nie czułam Twojego zapachu, ta w której nasze oczy nie patrzyły na siebie. Te chwile były najgorsze i w nich umierałam każdego dnia.

***

Był majowy  ciepły dzień, a ja postanowiłam w końcu wyjść na dwór. Odetchnąć świeżym, kalifornijskim powietrzem. Przechadzałam się po parku, będąc myślami oczywiście w całkiem innym świecie. Od ponad dwóch miesięcy próbowałam robić masę rzeczy, aby nie myśleć, że choroba zżera mnie od środka z każdą chwilą… I po raz kolejny stwierdziłam, że bez potrzeby ten tydzień spędzałam w samotności. Wpędzałam się w jeszcze większą depresję.  Cóż, nie zawsze mi się wszystko udawało. Ale przynajmniej próbowałam! To też jedna z wielu cech…? Możliwości? Których mnie nauczyłeś.

Usiadłam pod jednym z cudownie zielonych i pachnących drzew, oparłam się o nie plecami i wyciągnęła z jasno brązowej torebki błękitny pamiętnik. Jedyny przyjaciel, który znał każdą historię mojego życia, a żadnej nigdy nikomu nie wyjawił.

‘’Drogi pamiętniku

…’’

I na tym się skończyło moje pisanie. Zagryzłam zębami długopis i pokręciłam nieznacznie głową. Miałam w sobie tyle dobrych i złych emocji, tyle wspomnień, tyle pytań, niesprawiedliwości, bólu, które mieszając się nawzajem powodowały kompletny chaos i bezradność. Czułam się z tym wszystkim osamotniona co w rzeczywistości było prawdą. Miałam nieodparte wrażenie, że nawet gdyby ktoś usiadł obok i spytał co się dzieje nie byłabym w stanie obrać całej historii w słowa. A dodatkowo w składzie wspomnień przelatywał mi obraz jego twarzy. Co było już nie do zniesienia. Tego wszystkiego było za dużo jak na jedną osobę. Powoli nie dawałam już sobie rady. Powoli odpuszczałam wszystko.

I zapewne odpuściłabym nawet samą siebie, gdyby nie Ty.

Oparłam głowę o konar drzewa, przymknęłam powieki i głośno westchnęłam. Spokój i cisze przerwał czyjś zrozpaczony głos, który ewidentnie kogoś nawoływał. Otworzyłam jedno oko, przy drewnianej ławce stała wysoka, szczupła blondynka. W jednej drżącej dłoni trzymała telefon komórkowy, a drugą co chwilę ocierała mokre od płaczu policzki. Przez głowę przeleciała mi myśl, że jednak nie jestem sama w tym beznadziejnym świecie, że nie tylko dla mnie los jest złośliwy. No ale jak na prawdziwą egoistkę przystało wzruszyłam tylko ramionami i wróciłam do poprzedniego zajęcia. Cóż mogło mnie obchodzić dlaczego owa dziewczyna zanosi się tak płaczem? A mną ktoś się zainteresował?

I nagle zdałam sobie sprawę, że przecież tak. Pojawił się ktoś w pewnym momencie, na chwilę w moim życiu, aby wyciągnąć pomocną dłoń. Ktoś kto usilnie chciał mnie uświadomić, że mimo wszelkich przeciwności losu życie jest piękne. Ktoś obcy, ktoś kto powinien być obojętny, a jednak pomógł. Więc dlaczego ja mam być obojętna? Dlaczego nie miałabym służyć pomocą dla kogoś kto jej potrzebuje?

Chwyciłam zeszyt, torebkę i pośpiesznie wstałam, aby kilka kroków później stać przy zrozpaczonej blondynce.

-Przepraszam, co się stało? Mogę jakoś pomóc?

-Tak. Nie widziałaś może takiej malutkiej dziewczynki? Blond włoski, niebieskie oczy, drobna, szczuplutka. Miała na sobie różowy sweterek, czarne spodenki i białe adidaski?- przyglądałam się jej uważnie. Była naprawdę bardzo ładna. Idealne rysy twarzy i lekko wystające kości policzkowe, ciemno-niebieskie oczy w kształcie migdałów, podobne do moich tyle, że różnił je kolor. Włosy długie, proste i połyskujące w promieniach majowego słońca, szczupła figura, zadbane dłonie z paznokciami pomalowanymi na krwistą czerwień i kilka ozdób na ciele, które świetnie współgrały z jej ubiorem. Nawet rozmazany makijaż nie rzucał się tak w oczy, nie odejmował jej uroku.

-W sumie jest tu dużo dzieciaków, ale takiego malucha tu nie widziałam- odparłam cierpko. Naprawdę chciałam jej pomóc. Chciałam powiedzieć ‘’tak! Widziałam! Pobiegła tam.’’ co oczywiście nie było możliwe, gdyż żadna dziewczynka w różowym sweterku koło mnie nie przechodziła. Więc nie była wstanie w żaden sposób pocieszyć stojącej obok kobiety.

-Matko! Moja biedna Mirabell, moja malutka córeczka. Co ja teraz zrobię? Jestem wyrodną matką.- stałam w bezruchu i patrzyłam na nią. Przysiadła na ławce i schowała zapłakaną twarz w szczupłych dłoniach. Chciałam jej pomóc, no ale cóż mogłam zrobić w tym momencie?

- Na pewno tak nie jest. Mała po prostu gdzieś się zagubiła i zapewne boi się tak samo jak ty. Jeśli chcesz to poszukamy jej razem.- wykrztusiłam z siebie, poczym zastanowiłam się czy na pewno to mój głos, czy to ja powiedziałam? Ale wyglądała na to, że tak. Blondynka uniosła na mnie swój wzrok, była chyba jeszcze bardziej zdziwiona niż ja.

-Naprawdę? Pomożesz mi?- spytała patrząc na mnie z nie dowierzaniem. Ja tylko na znak zgody kiwnęłam z lekkim uśmiechem głową.

Wtedy pomyślałam sobie ‘’Boże, czy w tym Londynie nie masz już osób skorych do pomocy? Każdy jest zapatrzony tylko w samego siebie?’’. Co oczywiście nie usprawiedliwiało mnie samej za to, że najzwyczajniej w świecie byłam gotowa ją olać. Choć sama uparcie uczyłam Cię, że warto i powinno pomagać się bliźnim. No ale to chyba też zrozumiałam dopiero przy Tobie. Dziwna ze mnie osoba nie sądzisz? Składam się z sprzeczności. Czasem w ogóle mam wrażenie, że powinnam nazywać się Ivette Sprzeczna Skomplikowana Morrison.  No ale cóż mogę na to poradzić… Jestem jaka jestem, a Ty podobno za to mnie kochasz.

***

Chodziłam po tym parku od dobrej godziny z upartością wymalowaną w oczach. No ale nie ukrywając- z każdą chwilą ta determinacja ulatywała ze mnie. W moich wyobrażeniach znalezienie małej dziewczynki było prostsze niż w rzeczywistości. Gdy właśnie miałam z bezradności wrócić w umówione z blondynką miejsce coś różowego mignęło mi przed oczami. Potrząsnęłam głową i żwawo ruszyłam w tamtą stronę, gdy ni stąd ni zowąd przede mną wyrosła jak spod ziemi malutka, drobna blondyneczka.

-Przepraszam panią. Widziała pani może gdzieś moją mamusie?- poczułam jak dziecięca dłoń zaciska się na mojej koszuli w czerwoną kratę. Uśmiechnęłam się ciepło do małej i ukucnęłam, aby mieć lepszy kontakt wzrokowy.

Dziewczynka była naprawdę przesłodka i wystraszona. Blond loczki opadały na jej drobniutką buzie, a z dużych niebieskich oczu spływały łzy. Natomiast różowy sweterek dodawał jej uroku. Stwierdziłam, że mała Mira jest bardzo podobna do swojej mamy.

-Ty na pewno jesteś Mirabell prawda?- spytałam odgarniając niesforne kosmyki z jej twarzyczki. Dziewczynka tylko pokiwała niepewnie głową.- Twoja mamusia bardzo się o ciebie martwi. Szuka cię po całym parku.

-A wie pani gdzie jest mamusia?

-Chodź- uśmiechnęłam się jeszcze szerzej i wzięłam małą na ręce, która od razu wtuliła się w moją szyję.

Dzieci są tak ufne. Potrafią obdarzyć zaufaniem każdą napotkaną osobę. Wpatrują się swoimi oczkami w ciebie z taki oddaniem. I to jest piękne. Że w tych czasach, gdzie człowiek biegnie za pieniądzem nie zwracając uwagi na nic, to dzieci potrafią sprowadzić nas na ziemię. Pokazać co tak naprawdę jest najważniejsze w życiu, udowodnić, że nawet najmniejsza rzecz potrafi cieszyć. To my dorośli powinniśmy się uczyć od nich jak żyć, aby być szczęśliwym. Bo tak naprawdę świat i życie są banalnie łatwe, tylko my ludzie za wszelką cenę sobie je utrudniamy. Czasem nawet nieświadomie.

***

-Mirabell! Och kochanie, nigdy więcej nie odchodź od mamy- odstawiłam małą Mire tam gdzie jej miejsce- czyli w ramionach mamy. Zrobiło mi się cieplej na sercu, gdy stałam i wpatrywałam się jak w oczach dziewczynki ustępuje strach robiąc miejsce radości, a po parku rozchodzi się jej dziecięcy śmiech. Mama objęła ją mocno całując każde miejsce na jej drobnej twarzyczce, każdy jej ruch, każde słowo było przepełnione miłością. A mi na twarz mimowolnie wpłynął szeroki uśmiech.

‘’  Kiedy śmieje się dziecko, śmieje się cały świat.’’~ J. Korczak

-Jak mam ci dziękować?- usłyszałam w zamian. Uniosłam brwi w górę dając do zrozumienia, że nie wiem o co chodzi. Przecież nic takiego nie zrobiłam.

-Nie trzeba. Przecież to nic wielkiego. Cieszę się, że mała jest już przy tobie- odpowiedziałam bez wahania.

-Chociaż daj się namówić na kawę i ciastko- namawiała blondynka. Widząc, że raczej nie przyjmie odmowy, uśmiechnęłam się tylko kręcąc z rozbawieniem głową.- Khatrin, ale mów mi Kat. Miło mi.- dodała wyciągając szczupłą dłoń w moją stronę.

-Ivette.

Resztę popołudnia spędziłam w towarzystwie małej Mirabell i Kat przy czym naprawdę świetnie się bawiłam. W kawiarni znalazłyśmy miejsce przy dużym oknie, a mała od razu poleciała się bawić na mini plac zabaw, który składał się z plastikowej zjeżdżalni, dwóch huśtawek i kilku innych równie plastikowych rzeczy. Wypiłyśmy kawę,  zajadałyśmy się przepyszną szarlotką przy czym Kat opowiedziała mi chyba pół życiorysu. Nie obeszło się bez wizyty w lunaparku, która została wybłagana przez małą Mirabell. Przez całe życie chyba nie zjechałam tylu karuzel i nie zjadłam tyle waty cukrowej jak wciągu kilku godzin.

Zbliżał się wieczór, więc musiałam pożegnać moje towarzyszki. Chciałam być jak najszybciej w domu. Sama, pogrążona we własnych myślach, zamknięta w czterech ścianach i uciekająca od brutalnej rzeczywistości. Ale jak się okazało, Kat nie dała za wygraną- wyrwała mi wręcz telefon i wpisała wstukała w niego kilka cyferek. Westchnęłam tylko ciężko i wysilając się na pożegnalny uśmiech wsiadłam do pierwszej lepszej taksówki.

***

 

Do dziś dnia nie wiem co moja skromna osoba robiła w lunaparku. Jak się tam znalazła? Nie mam pojęcia. Nigdy nie lubiłam takich miejsc. Chociaż jako dziecko zawsze bywałam na różnych festiwalach, na których można było spotkać się z masą dziwnych i dość strasznych karuzel. Wtedy cieszyłam się jak nigdy, byłam tak wniebowzięta, szczęśliwa i zazwyczaj usmarowana watą. Zdecydowanie wychowałam się jako dziecko beztroskie, przy którym towarzyszyła zawsze ukochana mama z ogromnym uśmiechem.

Od momentu, gdy zabrakło jej w moim życiu starałam się omijać wszelkie miejsca, które mi o niej przypominały. I jednym z takich miejsc był właśnie lunapark. Dlatego do dziś dnia dziwie się, że dałam się tam zaciągnąć. Być może ze względu na małą Mirę, która uwiesiła się na mojej nodze i z przekonaniem wpatrywała mi się w oczy.

A wiesz co było najlepsze? Że po przekroczeniu wejścia wszystkie problemy gdzieś się ulotniły. I naprawdę bawiłam się świetnie. Zjeździłam chyba wszystkie karuzele i najadłam się słodkości za wsze czasy. Ale żeby nie było mi za wesoło to rzeczywistość powróciła zaraz po tym, gdy wsiadłam do taksówki tym samym uderzając we mnie brutalnie ze zdwojoną siłą. Także mój wieczór skończył się podobnie do poprzednich. W samotności…

‘’ Cause I’m only a crack
In this castle of glass
Hardly anything there
For you to see’’