Kartka 006.

Znów wracam, po ponad trzech miesiącach. Nie jestem z tego dumna, ale na chwilę obecną nic na to nie poradzę... 
Za dwa dni mam egzamin. Trzymajcie kciuki. Mam nadzieję, że pójdzie mi lepiej, niż ten rozdział.

~~*~~

‘’ All I ever wanted, the secrets that you keep
All you ever wanted, the truth I couldn't speak’’~ Linkin Park ‘’Final Masquerade’’

Kolejny jesienny dzień przywitał Londyn swoim deszczowym urokiem. Kolejny dzień, który odbierał chęć do zrobienia czegokolwiek, kolejny w którym popełnię błędy decydujące o mojej porażce.

 Z ledwością zmusiłam się do wstania z łóżka. Nawet ono dziś było przeciw mnie, miałam wrażenie jakby niewidoczny sznur przywiązywał mnie do niego, a ono mówił pospolite- ‘’jeszcze pięć minut’’. Ułożyłam stopy na miękkim, białym dywanie i ziewnęłam bezgłośnie rozciągając zastałe mięśnie. Przeczesałam rozczochrane włosy palcami i powlekłam się do kuchni po drodze zabierając jasnobrązowy, puchowy szlafrok. Nastawiłam wodę na kawę, przygotowałam kubek i wsypałam dwie łyżeczki ciemnych, zmielonych ziarenek. W międzyczasie podążyłam do łazienki. Odkręciłam kurek z ciepłą wodą, a po chwili lekko podniszczona wanna zaczęła się napełniać. Zrzuciłam z siebie luźne ciuchy i weszłam pod codzienny, poranny ‘’prysznic’’.

Wiesz, od chwili gdy zobaczyłam Cię w telewizji zaczęłam myśleć o Tobie. Co robisz, jak dajesz sobie radę, czy jeszcze będzie mi dane Cię spotkać? Zaczęłam łapać się na tym, że przed każdym zaśnięciem widzę ten strach wymalowany w Twoich oczach i Twój pokrzepiający uśmiech z nad tej cholernej Tamizy. Codziennie budzą mnie Twoje słowa- ‘’żyj dalej…’’, ‘’Złap się barierki!’’ Paranoja, nie sądzisz? Chyba naprawdę zaczęłam w nią popadać. I co było w tym najgorsze? Że nie potrafiłam tego powstrzymać, przychodziło z każdym dniem w wyznaczonych przez siebie godzinach, w najmniej odpowiednich momentach.

Zastanawiałam się wielokrotnie dlaczego w tych krytycznych momentach zawsze pojawiałeś się Ty? Skąd się brałeś? Czasem bywało, że wchodziłeś do pokoju i bez słowa zamykałeś mnie w swoim uścisku mówiąc mi, że poradzimy sobie ze wszystkim. To tak jakbyś czytał mi w myślach, jakbyś siedział w mojej głowie… Inaczej nie potrafię tego wytłumaczyć. Zjawiałeś się po prostu i problemy znikały, a nic prócz Ciebie nie było już ważne. A ja chyba nigdy nie pojmę tego w jaki sposób sprawiałeś, że się uśmiechałam. To był po prostu paradoks mojego szczęścia, które codziennie odnajdywałam w Twoich oczach.

Ubrana w czyste dresy, pachnąca i zarazem zmęczona zjawiłam się ponownie w kuchni. Zalałam do połowy gorącą wodą kubek, a resztę dopełniłam mlekiem i dorzuciłam trzy łyżeczki cukru. Usiadłam przy drewnianym stole, upiłam łyk parującego napoju, który zapiekł mnie w gardło i jednocześnie zaczął zmuszać umysł i ciało do pracy. Chwyciłam komórkę w dłoń- jedna wiadomość od: Kim

‘’Dzisiaj o 20. Szefunio tak zadecydował.’’

Uśmiechnęłam się nikle spoglądając na zegarek. Jeszcze sześć godzin i znów znajdę się w piekle, z którego wydostane się dopiero o szóstej nad ranem…

~~*~~

Weszłam do clubu, a migoczące na różne kolory światło jak każdego wieczoru odebrało mi ostrość widzenia. Woń mocnego alkoholu wymieszanego z dymem papierosowym i głośna muzyka uderzyły we mnie i przyprawiły o mdłości. Chyba nigdy nie przyzwyczaję własnego organizmu do tego miejsca. Tym charakteryzowało się właśnie ‘’SweetDreams’’- drogie alkohole, kubańskie cygara, półmrok i bębniąca na kilometry muzyka. A jego wizytówką były półnagie kobiety służące jako kelnerki i bogaci mężczyźni szukający ucieczki od codzienności, przygód na jedną noc i naiwnych dziewczyn, które miały spełnić ich erotyczne fantazje. ‘’S.D’’ było potęgą nocnego życia w Londynie. Potęgą, do której dostawali się najbogatsi.

-Ivy, króliczku jesteś już.- usłyszałam tuż obok siebie. Spojrzeniem powędrowałam za męskim, ochrypłym głosem. Moim oczom ukazał się nikt inny jak Christopher Jerry MClain, podstarzały playboy w drogim garniturze, z przyczepionym do twarzy sztucznym uśmiechem i ręką prawdziwego biznesmena. W Londynie robił karierę na miarę niemalże Hugh’a Hefner’a. Uśmiechnęłam się blado, gdy objął moją szczupłą talię, a palce wygodnie ułożył na pośladkach.- Wybaczam ci dzisiejsze spóźnienie, ale przebieraj się szybciutko bo mamy dziś naprawdę ważnego gościa. No, już, raz raz ślicznotko.- dodał wpychając mnie do szatni i klepiąc w tyłek.

~~*~~

Nalewałam kolejnego drinka, gdy widok przy drzwiach dosłownie odebrał mi mowę i swobodę poruszania. Zamrugałam kilkakrotnie w nadziei, że moja wyobraźnia płata mi figle. Ale obraz, na który patrzyłam nie znikał, a tym samym przyprawiał mnie o drżenie dłoni, strach i ból głowy.

Widziałam jak wchodzi pewnym, sprężystym krokiem. Jak z uśmiechem przemierza club i siada wygodnie na skórzanej kanapie w ciemnym rogu i ostentacyjnie przywołuje dłonią MClain’ a. Nawet nie wiedział w co się wpakował, nie miał pojęcia, że wchodząc tu zszedł do piekła, do piekła zwanego ‘’SweetDreams’’. Do piekła, w którym ludzie tacy jak on gratulują sobie władzy, pieniędzy i tego, że stali się panami świata. Do piekła, w którym ci ludzie decydowali o naszych zarobkach, o nas samych. Do piekła, które już nie wypuszcza Cię stąd, pochłania Cię całego. Jeżeli odważyłeś się raz w to wejść, to już pozostajesz tu…

-Któż to raczył zaszczycić mnie i mój skromny club swoją obecnością. Witam Pana Kaulitza.

-Mam nadzieję, że masz dla mnie coś ciekawego.- mruknął, bezczelnie zbywając przymilanie szefa clubu. Spojrzał wyczekująco, uśmiechając się przy tym cynicznie.

-Ależ oczywiście. Będzie Pan zachwycony moją najjaśniejszą gwiazdą. Zaraz polecę jej obsłużenie Pana.

~~*~~

Stałam za barem wycierając suchą już szklankę, gdy podszedł do mnie Chris.

-Ivy, skarbeńku zbieraj swój seksowny tyłeczek i obsłuż naszego honorowego gościa.- spojrzałam na niego półprzytomnym wzrokiem, jego słowa dotarły do mnie z kilkuminutowym opóźnieniem. Od wejścia naszego ‘’gościa honorowego’’ czułam się, jakbym się czegoś naćpała. Nie kontaktowałam, moje ruchy były automatyczne, a na twarzy wciąż miałam ten słodki, firmowy uśmiech.- Słyszysz co do ciebie mówię? Ruszaj się dziewczyno!

Westchnęłam cicho, gdy dotarło do mnie co mam właśnie zrobić. Przez głowę przewijały mi się rzucone na odchodne słowa MClain’ a: ‘’Seksowność, ponętność i słodkość’’. Bez możliwości odwrotu wzięłam w dłoń długopis i czarny notesik zamówień, poprawiłam kusy stanik uwydatniając przy tym jeszcze bardziej piersi, uniosłam głowę ku górze, przybrałam maskę słodkiej idiotki i ruszyłam ponętnym krokiem między stolikami do klienta. Z każdym krokiem czułam jak moja pewność siebie ulatuje, a na jej miejsce wkracza znów strach i wstyd. Natarczywe, pożądliwe spojrzenia obleśnych mężczyzn, którzy pozwalali sobie pogwizdywać za mną nie dodawały mi odwagi, wręcz przeciwnie wywoływały u mnie panikę i chęć ucieczki. Zacisnęłam zęby oraz zamrugałam trzy razy, aby odgonić łzy, które powoli zaczęły się gromadzić w kącikach moich oczu. Mój oddech był przyspieszony i płytki, a ja miałam wrażenie, że zaczynam się dusić z każdą sekundą coraz bardziej.

Oddychaj Morrison. Jeden, dwa, trzy głębokie oddechy…

-Słucham pana? Co podać?- dotarłam do stolika szanownego pana Kaulitz’ a. Zapach męskich perfum prosto od Calivn’ a Klain’a spowodował u mnie zawrót głowy, a jego przenikliwe, czekoladowe spojrzenie wędrujące po moim skąpo ubranym ciele mroziło mi krew w żyłach. 

Cztery, pięć, szczęść… Oddychaj Ivy.

-Whisky z lodem i twoje towarzystwo.- odparł bez wahania uśmiechając się szelmowsko.

-Przykro mi, jakby pan nie zauważył ja tu pracuję. Dostałam polecenie obsłużenia pana, whisky z lodem. Coś jeszcze pan sobie życzy?- pominęłam jego zachciankę  dotyczącą mojego skromnego towarzystwa. Nie wiedziałam co miał na myśli i chyba nawet nie chciałam. Cieszył mnie tylko jedynie fakt, że nie rozpoznał we mnie tej Ivette z nad Tamizy z przed kilku miesięcy. 

I tak nagle, nie wiadomo skąd poczułam do niego obrzydzenie. Podświadomość podpowiadała mi, wręcz krzyczała, że on jest taki sam jak pozostali.

W zamian odpowiedzi otrzymałam kolejny cyniczny uśmiech i blask bijący z jego oczu. Zamknęłam notes i z lekkością na sercu chciałam wrócić do baru, aby zrealizować zamówienie. Posłałam Kaulitz’owi kolejny słodki uśmieszek i odeszłam.

Przyszykowałam szklankę drogiej whisky, dorzuciłam dwie kostki lodu i ze zwiększoną pewnością siebie wróciłam do klienta. Postawiłam zamówienie na szklanym stoliku wraz z czystą kryształową popielniczką. Przetarłam jeszcze niedbale stół białą szmatką i właśnie chciałam uciec kolejny raz dzisiejszego wieczoru przed jego świdrującym spojrzeniem, gdy męski, pewny siebie głos zabrzmiał w moich uszach.

-To nazywasz pracą? Latanie w majtkach i staniku po clubie i obsługiwanie podstarzałych, bogatych playboy?- uniosłam niepewnie spojrzenie w stronę Kaulitza, który po prostu siedział ze szklanką whisky w dłoni i wytykał mi moje błędy.- To cię bawi? Tu chcesz spędzić resztę życia? Lubisz jak obleśni faceci macają cię po tyłku? Skoro tak, to chodź, zabiorę cię do hotelu i gwarantuje, że i ty i ja będziemy zadowoleni. Ale myślę, że nie to chcesz w życiu robić tylko uznałaś siebie za przegraną, spisałaś się na straty, a nie o to w tej grze chodzi… -  dodał upijając łyk alkoholu. Zamknęłam oczy, próbowałam nie wybuchnąć histerycznym śmiechem, próbowałam nie rozpłakać się, próbowałam… być silna.

- Myślę, że nie to jest szczytem twoich marzeń Ivette.- na dźwięk swojego imienia odskoczyłam od stolika jak oparzona. Moje oczy przybrały rozmiar spodków, na twarzy malowało się zdziwienie, a ciało zaczęło drżeć ze strachu.

Oddychaj, oddychaj… Raz, dwa, trzy, cztery, pięć… Nie pomaga! Cholera nie pomaga!

-Czy ty… Ja… Jakim prawem wytykasz mi moje błędy?- poczułam jak zaczyna mi się podnosić adrenalina, a wstyd ulatuje gdzieś z każdym kłębem dymu papierosowego wypuszczanego z lekkością z jego ust. Zapomniałam o ‘’dobrych manierach i uprzejmości’’, które wręcz miały bić od mojej osoby w tej pracy. Jego głupi uśmiech i powaga w oczach z przeplatanym zwycięstwem spowodowała u mnie napad złości. Przestałam zwracać uwagę na to, że z łatwością mogę stracić tę brudną robotę i znów wyląduje na bruku.

-Może takim, że uratowałem ci życie z nadzieję, że nie stoczysz się nad dno?- odparł sarkastycznie. Moje dłonie zacisnęły się w pięści, a oczy zwęziły ze złości.

-Nikt nie kazał ci tego robić. Co liczyłeś na szybki numerek bohaterze? To zmartwię cię, ale nie spełniam erotycznych fantazji takich dupków jak ty. Chcesz coś więcej bo trzeci raz nie podejdę?- prychnęłam dumnie licząc na to, że przygłupi uśmieszek zejdzie Kaulitz’owi z buźki. Stanęłam w bojowym kroku, mrużąc zawzięcie oczy, lecz zamiast speszonej miny twarz gitarzysty zaczęła nabierać powagi. Ściągnął brwi i z uwagą mi się przyglądał. Po czym znów bezpardonowo się roześmiał.

-Podobasz mi się. W ostateczności potrafisz o siebie zawalczyć Ivy.- odparł unosząc szklankę w górę.- Twoje zdrowie.- dodał puszczając oczko.

-Dupek.- mruknęłam na od chodne. Niestety nie zaszłam zbyt daleko, gdy nagle jak spod ziemi wyrósł przede mną Chris z miną niemalże psychopatycznego mordercy.

-Co ty odpierdalasz?!.- krzyknął popychając mnie przed siebie. Wyszliśmy na korytarz, który prowadził  do nocnych pokoi gościnnych, gdzie szanowani mężczyźni- politycy, muzycy, aktorzy, jednym słowem ludzie sukcesu zabawiali się z kelnerkami zapominając o poprawności i przykładności. Puszczając w niepamięć chociaż na dwie godziny, iż są czułymi ojcami i mężami.

-Chris, ja…

-Zamknij się! Co ty odpierdalasz!? To jeden z najważniejszych gości w clubie, a ty wdajesz się z nim w pyskówkę?! On płaci, on wymaga, jeżeli zechce to przeleci cię na tym pierdolonym stole, a ty nie masz tu nic do gadania! Zrozumiano?!

Upadłam… Ból, przeszywający ból odebrał mi świadomość. Poczułam się jak jedna z tysiąca kukiełek w teatrze, a Chris MClain był wirtuozem tego pokazu. Jego siła odebrała mi zdolność poruszania się, a furia, w którą wpadł wywołała strach.

-I czego ryczysz?!- jego słowa obijały mi się echem po głowie. Zacisnęłam oczy, przetarłam mokre policzki i z powrotem przykleiłam do ust słodki uśmiech. Musiałam być silna, musiałam wygrać walkę o własne życie. Nie po raz pierwszy i zapewne nie po raz ostatni…

Ale najgorszy był fakt, że Ty temu się przypatrywałeś. Widziałeś mój upadek, jak spadam na samo dno społeczności. Najwidoczniej tak musiało być. Byłam kolejnym, nic nieznaczącym człowiekiem, który miał do odegrania życiową rolę. Spytałeś, czy to było szczytem moich marzeń i wiem, że nawet nie muszę Ci odpowiadać bo obje doskonale znamy odpowiedź. Czasem po prostu marzenia mijają się ze spełnieniem w rzeczywistości, a ja musiałam temu podołać…

Podarowałeś mi szansę na życie, a ja je przegrałam. Dałam się zwabić do piekła, w którym prócz upokorzenia nie doznałam niczego więcej.

-No już mała. Nic się nie stało. Wszystko gra.- usłyszałam. Podniosłam zamglony wzrok wciąż trzymając się za obolały policzek. Wyraz twarzy Chrisa diametralnie się zmienił- zamiast twarzy diabła ujrzałam wesoły uśmiech człowieka kochającego się w biznesie.- Teraz pójdziesz do Kaulitz’ a i po prostu go przeprosisz.- dodał, a ja tylko pokiwałam głową. Tak cholernie się bałam odezwać, bałam się, że znów powiem coś nie tak i pożałuje tego szybciej, niż się spodziewam. Wytarłam chusteczką podaną przez szefa rozmazany makijaż, ułożyłam włosy i poprawiłam strój. Uśmiechnęłam się blado mijając Chrisa, lecz ten zatrzymał mnie dłonią.

-Ale najpierw mnie zadowolisz.- te słowa wywołały u mnie panikę. Odwróciłam się i z słabym uśmiechem wlepiałam przestraszone spojrzenie w mojego pracodawcę.- Wiesz gdzie są pokoje i wiesz co się w nich robi. Wchodzisz, ściągasz majtki, załatwiamy sprawę i nikt nie musisz się o tym dowiedzieć.- dodał ściszonym głosem nachylając się do mojego ucha. Męskie dłonie zacisnęły się na moich pośladkach, a jego usta torowały mokry ślad na dekolcie. Odchyliłam głowę na bok, chcąc uciec chociaż myślami od tego co za chwilę się wydarzy. Innej możliwości nie miałam. Gdybym mu odmówiła, wyleciałabym z pracy na pysk. 

I znów, nie wiadomo skąd pojawiłeś się Ty. Postawny, pewny siebie, oszałamiający. Stałeś oparty o ścianę i z powagą przyglądałeś się całej sytuacji. Zamknęłam oczy, by tylko nie napotkać Twojego spojrzenia. Czułam jak moje policzki oblewa wstyd, a ja po raz kolejny tego wieczora czułam się jak dziwka.

Do rzeczywistości przywołał mnie Twój ochrypły głos.

-Wiesz Chris, mam inny pomysł. Zostawisz tę biedną dziewczynę i zejdziesz na dół jak gdyby nigdy nic.

MClain odsunął się ode mnie i spiorunował Cię wzrokiem. A Ty? Ty nad zwyczajniej w świecie podchodziłeś do nas szelmowsko się uśmiechając.

-Nie wtrącaj się Kaulitz. Nie twój zasrany interes.- po korytarzu rozniósł się nienaturalny głos Jerrego. Stałam przyglądając się wam obu z przerażeniem, miałam wrażenie, że moje serce zaraz wyskoczy z piersi. MClain kipiał ze złości, natomiast Ty traktowałeś to jak zabawę.

-Uhuhu, no, no, no. Nasz podstarzały playboy zaczyna się denerwować. Spokojnie staruszku bo ci pikawa nie wytrzyma.- zaśmiałeś się stając tuż przy nim. Byłeś prawie głowę wyższy od niego, a sama Twoja postura powinna odstraszać. Ale nie jego, nie londyńskiego Hugh’a Hefner’a. Nawet nie wiedziałeś w co się pakujesz, zadzierając z nim to tak jakby tańczyć ze samym diabłem…

-Powiedziałem ci już, zmiataj stąd szczeniaku.- jego pięść wycelowała w Twoją twarz, a ja wstrzymałam oddech i zacisnęłam oczy nie chcąc na to patrzeć.

-Chodź, idziemy stąd.- Twój głos wyrwał mnie z zamyśleń o najgorszym. Z przerażeniem stwierdziłam, że to Ty stoisz cały i zdrowy o własnych nogach, bez najmniejszego zadrapania.

-Ale, ale… Co Ty zrobiłeś. Jak…

-Chodź. Chyba nie chcesz tu zostać?- spytałeś unosząc brew ku górze. Nie odpowiedziałam, spuściłam wzrok i przyglądałam się leżącemu Chrisowi.- No właśnie.- podałeś mi dłoń, chwyciłam ją. Dziesięć minut później siedzieliśmy już w Twoim samochodzie.

Otulona tym samym kocem i zapachem sprzed kilku miesięcy znów poczułam się bezpieczna. Drugi raz uratowałeś mi życie. Tym razem wyciągnąłeś ze czeluści piekła. Byłam Ci za to cholernie wdzięczna, choć tak naprawdę nigdy Ci tego nie powiedziałam…

Nie liczyło się nic w tamtym momencie. Strach o następny dzień uleciał, a cicha muzyka wydobywająca się z radia koiła moje nerwy. Tak jak poprzednio zerkałeś na mnie, a ja udawałam, że tego nie dostrzegam.

-To… może kakao?- spytałam cicho i niepewnie spoglądnęłam na Ciebie. Widziałam jak się uśmiechasz i kręcisz z rozbawieniem głową.

-Może kakao.- odparłeś lekko i zacisnąłeś palce na skórzanej kierownicy.