Kartka 007.

‘’Zaw­sze trze­ba wie­dzieć, kiedy kończy się ja­kiś etap w życiu. Jeśli upar­cie chce­my w nim trwać dłużej niż to ko­nie­czne, tra­cimy ra­dość i sens te­go co przed nami.’’ ~ Paulo Coelho.

Hotel ‘’The Savoy’’, najdroższy w stolicy Wielkiej Brytanii. Szóste piętro, pokój numer 158, prywatny apartament, wykupiony na nazwisko Kaulitz. A w nim siedziała okryta kocem na tarasie z kubkiem wystygniętego kakao drobna brunetka. Patrząca tępo w gwiaździste niebo, które zachwycało swoim pięknem, zaschnięte łzy odznaczały się na jej policzkach, lekki wiatr rozwiewał ciemne pukle włosów, a ona wsłuchiwała się w jego magiczny rytm pomieszany z nocnym życiem w mieście.

Siedziała tam, przegrana, samotna, brudna życiowo, bez prawa do szczęścia. Dławiła się bólem, rozrywana przez strach. Nie płakała. Już nie mogła… Nie potrafiła.

I po raz kolejny zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę nic tu nie znaczę. Jestem tylko nic nie znaczącym człowiekiem, który powinien odegrać swoją rolę i usunąć się w cień. Pozwolić, aby inni odgrywali ważniejsze. Powierzyć życiowy teatr, odejść. Umierać w samotności.

Zrozumiałam, że życie jest jak zabroniony owoc. Cudowny, smaczny, ale grzeszny. Im bardziej człowiek się w niego wgryza tym bardziej ono go niszczy. Ale przecież każdy z nas ma wybór, każdy z nas sam decyduje jak jego egzystencja będzie wyglądała. Decyduje czy dogoni marzenia, czy uparcie będzie chwytał figlarne szczęście, czy pozwoli zakraść się miłości i ile błędów popełni. Całe nasze życie zależy od nas samych. Bo tylko my je przeżyjemy, nikt nie zrobi tego za nas. Sami decydujemy o tym czy w tym całym chaosie pozostaniemy normalni, czy też ulegniemy wariaci.

Człowiek w swoich dłoniach ma taką władzę, że decyduje o własnej śmierci, którą niesie z każdym dniem. Balansuje na linii życia i śmierci. Dlatego rzeczą niezrozumiałą jest to, iż ktoś może decydować za nas. Decydować o naszym wyglądzie, zachowaniu, szczęściu. Może zniszczyć nas od środka, poniżyć, odebrać zdrowy rozsądek. Może dać nam najpiękniejsze chwile, ale także wcisnąć nam w dłonie strach, ból i z perfidnym uśmiechem pozbawić nas ostatniego oddechu.

Świat nie jest zły. To my, ludzie siejemy na nim zagładę. Biegniemy przez życie nie zważając uwagi na najdrobniejsze  rzeczy, a ono nieświadomie przecieka nam przez palce. A gdy nastąpi chwila opamiętania jest już za późno na zmiany. Za późno, aby udowodnić jak dobrymi ludźmi jesteśmy, za późno na naprawę błędów, na przeprosiny, na spełnienie pozostałych marzeń, na zrobienie rzeczy, których przecież tyle jeszcze zostało. Za późno na życie, bo w oczach gości śmierć, a płomień w nas samych zaczyna przygaszać…

‘’I have my freedom but I don't have much time
Faith has been broken and ears must be cried
Let's do some living, after we die...’’ ~~ The Sundays- Wild Horses

~~*~~

Przycisnęłam policzek do miękkiej poduszki, a do moich nozdrzy wdarł się zapach mocnych, męskich perfum. Otworzyłam leniwie jedną powiekę, aby rozejrzeć się wokół. Kakaowe ściany i zasłonięte rolety sprawiały, że czułam się jak w klitce, a duchota przeszywała moje płuca. Dodatkowa mocna woń wody po goleniu powodowała u mnie zawroty głowy. Eleganckie meble ustawione tuż pod ścianą z drzwiami były pokryte warstwą kurzu, podobnie jak zawalone papierami biurko stojące przy oknie i szafeczka nocna, którą przyozdabiał elektroniczny czarny zegarek. Po panelowej podłodze porozwalane puszki po napojach energetyzujących, pudełka po jakieś chińszczyźnie, zgniecione białe kartki, torebeczki foliowe różnych rozmiarów, a także banknoty o różnych nominałach. Z ogromnej szafy stojące na wprost łóżka wywalała się część ciuchów, gdyż kolejna część walała się po pokoju lub została niedbale rzucona w kąt.

Odchyliłam kołdrę i prostując zastane stawy usiadłam na skraju dużego łóżka. Związałam włosy w luźny kucyk czerwoną gumką, którą zawsze nosiłam na nadgarstku i powoli ruszyłam do drzwi. W mieszkaniu, a raczej ogromnym apartamentowcu powitała mnie cisza. Zmarszczyłam brwi nasłuchując jakiegokolwiek znaku obecności Kaulitz’ a. Usiadłam na jednym z kilku krzeseł przy blacie w kuchni przypominającym ladę w clubach. Pomieszczenie zdecydowanie różniło się od sypialni gitarzysty. Kuchnia połączona z salonem pomalowana na jasny pomarańcz, podłoga była wyłożona białymi, marmurowymi płytkami, a sufit wysadzany halogenami. Duże, przestronne, dobrze udekorowane z ciekawym widokiem zza tarasowym oknem, przez które wpadało świeże, wieczorne powietrze.  Ciemnowiśniowe nowoczesne meble, duża lodówka wmontowana w ścianę, kominek,  a obok mały barek z alkoholem. Miło, bezpiecznie i przytulnie. A już po widoku w sypialni byłam gotowa zarzucić Kaulitz’owi brak jakiegokolwiek gustu i smaku.

Szczęk zamka wyrwał mnie z zamyśleń. Klamka się ugięła, a drzwi zaskrzypiały po czym do pomieszczenie wszedł Kaulitz z reklamówką w jednej dłoni, a w drugiej trzymał smycz z cudownym wyżłem niemieckim. Uśmiechnęłam się szeroko, gdy pies podszedł do mnie najpierw nieufnie wąchając moją dłoń, a później liżąc.

-Któż to wstał?- zagadnął ściągając buty.- Spałaś tak długo, że zastanawiałem się czy cię nie obudzić.- dodał stawiając zakupy na ladzie i wypakowując je.

-Tak długo to znaczy ile?- spytałam poprawiając się na krześle.

-Pół wieczora i cały dzień.- odparł chowając jogurty wraz z owocami do lodówki.- Jesteś głodna? Może kawy chcesz?

-Herbatę. I rzeczywiście chętnie bym coś zjadła.- skwitowałam z przekąsem czując, jak mój żołądek zwija się z głodu.

-Raczej nic konkretnego nie ugotuje, ale… co powiesz na tosty? Tylko nie wiem, który chleb lubisz. Tostowy czy może być zwykł?- spojrzałam na niego jak na idiotę, który stoi z dwoma bochenkami chleba i zastanawia się, który będzie lepszy. I robi to z taką determinacją, jak gdyby to była najważniejsza rzecz jaką przyszło mu do tej pory zrobić.- No co? Nie umiem gotować, ale robię świetne kanapki.- dodał unosząc seksownie kącik ust.

-Pomogę ci.- powiedziałam biorąc pomidory.

-Tylko je umyj.- usłyszałam. Pokręciłam z dezaprobatą głową i wykonałam polecenie Kaulitz’a.

-Swoją drogą, mogę wiedzieć jak znalazłam się w twoim łóżku?- spytałam układając mokre warzywa na papierowym ręczniku. Uniosłam brew ku górze, gdy wzrokiem nie znalazłam gitarzysty.- Tom?

-Zasnęłaś na tarasie, okryta po sam czubek nosa kocem. Nie miałem serca cię tak zostawić, więc uznałem, że moja sypialnia będzie ci odpowiadać.- stwierdził pewnie mężczyzna wchodząc do salonu jak gdyby nigdy nic w bokserkach.- Widziałaś gdzieś może moje dresy. Takie szare ze znaczkiem reebok’a?

- Może na tej stercie ubrań w pokoju?- rzuciłam sarkastycznie odwracając się plecami.- Mógłbyś tam posprzątać trochę.- mruknęłam zastanawiając się czy ten człowiek jest, aby na pewno normalny.

~~*~~

Przygotowane tosty zjedliśmy w ciszy przy stole stojącym blisko okien tarasowych. Kaulitz co jakiś czas mi się przyglądał tym samym jeszcze bardziej mnie krępując. Chciałam jak najszybciej zjeść i odejść do stołu.

- Powiedz mi Ivy co taka dziewczyna jak ty robiła w taki miejscu jak ‘’SweetDreams’’?- przystanęłam w półkroku w dłoniach trzymając pusty talerz i kubek po herbacie. Przymknęłam oczy, wzięłam głęboki wdech układając sobie odpowiedź w myślach oraz starając się, aby mój ton głosu wydawał się realistyczny.

-Problemy finansowe. Nie każdy zarabia miliony jak ty.- skwitowałam oschle licząc, iż Kaulitz nie podejmie dalszej rozmowy.

-Nie pasowałaś tam. Jesteś za delikatna.- stwierdził nalewając do kryształowej szklaneczki whisky z braku przy kominku.- Kobieca, delikatna, krucha kobieta, którą życie nie oszczędziło.

-Tak sądzisz?- zapytałam opierając się o blat lady.

-Ja to wiem kochanie. Twoje zdrowie.- uśmiechnął się i uniósł szklankę ku górze, po czym jednym tchem wypił jej zawartość.

-A może to tylko pozory?- mruknęłam podchodząc bliżej gitarzysty. Stanęłam naprzeciw niego odważnie patrząc w brązowe tęczówki.- Może w rzeczywistości jestem zimną, wyrachowaną suką, a ty dałeś się nabrać na małą, niewinną Ivy?- widziałam jak mruży oczy, zaciska i rozluźnia żuchwę po czym na jego usta wkracza cwany uśmiech.

-Próbujesz oszukać mnie czy siebie? Tylko zdesperowany człowiek jest gotów skoczyć z mostu do Tamizy. A ty właśnie taka byłaś tamtej nocy. Strach przeszywał cię od środka, kontrolował każdy twój ruch. Widziałem to, nie okłamiesz mnie Ivette. Twoje oczy krzyczały do mnie, abym ci pomógł, w momencie gdy ty próbowałaś uciec od problemów.

-Nic o mnie nie wiesz, wiec nie masz prawa mnie oceniać.- syknęłam wbijając paznokieć w jego tors.

-Wiem więcej niż ci się wydaje. Myślisz, że nigdy nie poznałem takich ludzi jak ty? Tchórzów, którzy bali się własnego cienia? Wiesz jak skończyli? Każdy z nich, wiesz?- chwycił mój nadgarstek i przyciągnął do siebie.- Każdy z nich zdechł pozostawiając po sobie tylko smród. Nędzne podróbki ludzi, którzy stoczyli się na samo dno nie mając możliwości wypłynięcia.

-Nie jestem… cicho bądź, zamknij się Kaulitz! Nie jestem tchórzem.

-To walcz o siebie Ivy! Bądź panią własnego życia, a nie jego cieniem.- szepnął ocierając pojedynczo spływające po moich policzkach łzy.- Uwierz w siebie. Pomogę stanąć ci na nogi, ale musisz tego chcieć. Chcieć mojej pomocy.

-Dlaczego? Dlaczego ktoś taki jak ty chce mi pomóc?- pozwoliłam, aby zamknął mnie w swoich silnych ramionach.

-Zbyt dużo złych rzeczy zrobiłem w życiu i zbyt wiele razy upadłem, by móc patrzeć na twój upadek.

‘’I thought I kept you safe and sound
I thought I made you strong
But something made me realize
That I was wrong’’~~ Linkin Park- Until It’s Gone 

Zawsze wiedziałam, że jesteś dobrym człowiekiem. Upartym jak osioł, twardo dążącym do celu, wyciągającym dłoń po to co twoje. Wiedziałam też, że masz ciężki charakter, jesteś indywidualistą, często izolowałeś się, lubiłeś być sam w swojej doskonałości. Aż w końcu pojawiłam się ja i zburzyłam wszelkie mury, za którymi wciąż tkwił ten sam piętnastoletni Tom. Mimo pozorów jakie stwarzałeś wokół siebie ja i tak wiedziałam jaki jesteś naprawdę. Tylko ja to wiedziałam, bo tylko mi pozwoliłeś wejść do swojego osobistego świata.

Ale nigdy nie zauważyłam, żeby coś złego się z tobą działo. Zachowywałeś się jak zawsze. Wesoły, uśmiechnięty, trzymający gadkę na każdy moment, choć czasem porywczy w słowach i nieprzewidywalny. Lecz od pierwszego dnia, gdy zagościłam w twoim azylu, zaczęłam dzielić z tobą każdy kąt zaczęłam zauważać zmiany. Zmieniałeś się codziennie, każdego dnia. Nasze stosunki się ochłodziły. Zacząłeś mnie omijać, nie przytulałeś mnie już, nie budziłeś mnie uśmiechem, nawet na mnie nie patrzyłeś. Wychodziłeś wieczorami i wieczorami wracałeś. Stałeś się niedostępny, nie potrafiłam dotrzeć do Ciebie. Stawiałam na problemy osobiste, nie wtrącałam się bo przecież nie powinno mnie to interesować. Ale gdy któregoś dnia wstałeś z łóżka i wyglądałeś jak wrak człowieka zaczęłam się martwić o Ciebie. Podkrążone oczy, wychudzone ciało, zapadnięte kości policzkowe.

Gdybym tylko wiedziała… Do dziś biję się w pierś, że nie zareagowałam wcześniej.

~~*~~

Zegar wybił dwunastą, gdy z barku wyciągałam kolejną butelkę cholernie drogiej whisky. W salonie panował przyjemny półmrok, tylko kilka halogenów umieszczonych bliżej kuchennych mebli dawało minimalny blask, a z radia wydobywała się cicha muzyka. Kaulitz siedział na białym puchowym dywanie, opierając się o krawędź skórzanej kanapy. W prawej dłoni trzymał pustą szklankę i z uwagą lustrował każdy mój najmniejszy ruch.

-Chyba polubię cię w swoich koszulkach.- mruknął uśmiechając się łobuzersko. Zaśmiałam się cicho podchodząc chwiejnym krokiem i siadając obok niego. Ustawiłam przed sobą nasze szklaneczki i napełniłam je piekącym gardło trunkiem.

-Za nas.- uniosłam swój kryształ ku górze.

-Za nas.- powtórzył gitarzysta stukając szkłem.

-Mmm. Opowiedz mi coś osobie.- zagadnęłam ocierając usta i przenosząc ciekawe spojrzenie na Tom’a.

-A co byś chciała wiedzieć?- spytał opierając łokieć o zgięte kolano.

-Coś… coś wyjątkowego, coś o czym nikt nie wie.- stwierdziłam upijając kolejny łyk. – Powiedz mi jaki jest prawdziwy Tom Kaulitz.- dodałam.

-Jaki jest Tom Kaulitz? Jest zakochanym w sobie dupkiem, dbającym o własne dobro. Zwykłym chłopakiem z gitarą w ręku, który zgubił się w drodze między normalnością, a szumem i skurwysyństwem zwanym show-biznesem i postanowił w tym pozostać. Bez prawa do marzeń, do szczęścia, do zwyczajnego życia. Jest jak… zamknięty kanarek w klatce otoczony z każdej strony wygłodniałymi kotami. Jak… robot pozbawiony uczuć. - jego odpowiedź przecięła głuchą ciszę niczym strzała. Wstając z podłogi odstawił trzęsącą się dłonią kryształową szklaneczkę i na sztywnych nogach podszedł do tarasowego okna.- Taki właśnie jestem… Więc cokolwiek by się między nami nie działo to… Obiecaj mi Ivy, że nigdy nie obdarzysz mnie żadnym uczuciem, najmniejszą emocją. Nie jestem tego warty.- podążył do drzwi swojej sypialni. Chwycił za klamkę i nie odwracając się, ani nie czekając na moją reakcję rzucił ciche ‘’dobranoc’’. Pozostawiając mnie samą z tysiącami pytań.

‘’ I watched you suffer a dull, aching pain

Wild horses, couldn't drag me away…’’

‘’Będę cierpieć wraz z Tobą.’’

__________________________________________________________________________________
Mileahnne- tak, też uważam, że Tomasz zachował się jak prawdziwy bohater. I szczerze? Bardzo go lubię w tej historii ;). Przykro mi, że musiałaś tyle czasu czekać na kolejny rozdział, ale mam nadzieję, że dzisiejszą treścią wynagrodziłam Ci to :* ;)
Unnecessary- bardzo ucieszyłam się czytając Twój komentarz. Come back? Hm... Uważam, że nigdy nie zniknęłam ze świata fantazji i FFTH, po prostu ostatnimi miesiącami brak mi weny bądź czasu do pisania. Ale jestem szczęśliwa, że rozdział cię urzekł. Mam nadzieję, że i tym razem tak będzie. Choć siódemka jest nieco inna od swojej poprzedniczki. Pozdrawiam :*
Gucia- Kochanie me! Nawet nie wiesz jak bardzo się ucieszyłam, gdy zawitałaś znów do mnie :D
Dee- nie przejmuj się nieregularnymi komentarzami. Ja ostatnimi czasy mam tak często... Dziś mam skomentować, a okazuje się, iż robię to dopiero za kilka dni bądź tygodni... Najważniejsze, że dotarłaś i znów swoją wypowiedzią sprawiłaś mi ogromną radość ;). Dziękuje Ci po raz setny. Tym bardziej, iż moje wizyty u Ciebie nie są częste... Można powiedzieć, że marne. Chociaż, nie tyle co same wizyty, bo staram się nadrabiać w każdej wolnej chwili, lecz komentarze.
Alice Morrison- rozumiem Cię w stu procentach. Mam ten sam problem z nadrabianiem i komentarzami ;/. Też często wydaje mi się, że dodałam, a jednak tego nie zrobiłam i znów u kogoś zjawiam się po miesiącu, dwóch. To chyba normalne, wbrew wszystkiemu każda z nas ma również prywatne życie, które często komplikuje sprawy ;). Najważniejsze, że wciąż tu jesteś za co ogromnie Ci dziękuje <3. Buziaki ;*
Millian Nell- w wolnej chwili na pewno zajrzę ;). Dziękuje za komentarz :)