Kartka 008.

Znów jestem z nowym rozdziałem ;). Tym razem długo nie kazałam wam czekać.

Chciałam dodać go w pierwszy dzień września z okazji 26 urodzin bliźniaków, lecz doszłam do wniosku, iż kartka 008 potrzebowała jeszcze małych dopracowań. I ot jest! :)

~~*~~

‘’ No one knows how you feel
No one there you’d like to see
The day was dark and full of pain.’’~~ Tokio Hotel- By your side

Minął tydzień odkąd oficjalnie zamieszkałam u Tom’a. Pierwszy tydzień od wielu miesięcy, w którym prawdziwie się uśmiechałam. Pierwszy, w którym czułam się wolna i niezależna… cholernie szczęśliwa. I zarazem kolejny, w którym umierałam, pogrążałam się we własnych kłamstwach i niedopowiedzeniach.

Dzień zaczął się jak pozostałe siedem. Była ósma rano, a ja od dwóch godzin siedziałam przy stole i pijąc herbatę wyglądałam przez okno zatapiając się we własnych myślach. W dłoni trzymałam długopis, a przede mną leżała śnieżnobiała kartka papieru wraz z słownikiem do języka niemieckiego.

Tom. Byłeś jedynym człowiekiem, który wyciągnął pomocną dłoń. Byłeś za każdym razem, gdy w moim sercu rodził się strach, a w oczach błyszczały łzy. To Ty siedziałeś z paczką chusteczek i tuliłeś mnie do siebie, to w Twoje ramię się wypłakiwałam, to Ty wciągu tygodnia dowiedziałeś się o mnie więcej, niż moja własna rodzina przez całe życie. Kto by pomyślał? Tom Kaulitz, znany niemiecki gitarzysta, facet, którego pragnie miliony kobiet. Ten sam Tom, o którym mówi się, iż jest cholernie arogancki, pewny siebie, władczy, żądny posłuszeństwa. Cholerny bogacz, łamacz kobiecych serc, Casanova.

Okazuje się, że… jest najzwyklejszym facetem. Pełnym sprzecznych uczuć, trochę gadatliwym, tajemniczym, z masą problemów na głowie. Facetem, który okazał się dla mnie jak ojciec i przyjaciel w jednym. Czułym, troskliwym, wywołującym uśmiech na mojej twarzy. Mężczyzną, który postawił mnie na nogi, rzucił blask na szarość mojego życia, który dawał siłę każdego dnia. Był opoką w trudnych chwilach, udowadniał mi, że mogę być kimkolwiek tylko zechcę, mogę osiągnąć co tylko będę chciała. Uparcie twierdził, że życie nie jest złe, tylko trzeba wiedzieć jak powinno się je obracać w dłoniach.

Był, jest moim ideałem. Miłością mojego życia, którą perfidnie okłamywałam. 

‘’-Wiesz, jesteś całkiem inny niż się spodziewałam.

-Co masz na myśli?

-Mówią, że jesteś człowiekiem, którego cechuje arogancja i pewność siebie. Niemiecki Casanova zmieniający kobiety jak rękawiczki.

-A ty? Wierzysz w to?- szepnął tuż przy moim uchu.

-Wierze w to co widzę.- odparłam odwracając się twarzą do gitarzysty.

-To dobrze. Bo widzisz…. Show-biznes jest jak niewdzięczna kochanka. Przez wiele lat żyłem w przekonaniu, że ten bogaty gnojek, którego wykreowali producenci jest naprawdę mną. Ale to się zmieniło.’’

-Dzień dobry.- zaspany głos gitarzysty brutalnie wyrwał mnie z rozmyślań.

-Hej.- mruknęłam spoglądając na niego. Stał oparty o framugę drzwi od swojej sypialni. Z rękoma skrzyżowanymi na klatce piersiowej. Kilkudniowy zarost idealnie współgrał  z ostrymi rysami twarzy, a długie do ramion włosy związane w luźny kucyk dodawały mu męskości. Natomiast świetnie wyrzeźbione ciało, pokryte kalifornijską opalenizną wywoływały u mnie przyjemne dreszcze. Odwróciłam speszony wzrok, gdy zdałam sobie sprawę, iż Tom bacznie się mi przygląda.

-Co chciałabyś dziś robić?- zagadnął wyciągając mleko.

-Pojadę do swojego mieszkania po trochę ciuchów, nie mogę cały czas chodzić w twoich koszulkach.- podeszłam do zlewu i wsadziłam kubek po malinowej herbacie.

-Pojadę z tobą.- zaoferował się sięgając po chleb.

-Dam sobie radę Tom. To tylko kilka ciuchów. Tylko chciałabym się wykąpać przed wyjściem i doprowadzić się do… w miarę normalnego wyglądu, żeby ludzie ode mnie na ulicy nie uciekali.- odrzekłam lekko się uśmiechając.-Mogę skorzystać z prysznica?

-Kochanie czy ja ci zamykam łazienkę na klucz? Jesteś tu od tygodnia i nie możesz wbić sobie do tej uroczej główki, że bez pytania masz korzystać tu ze wszystkiego?- spytał gryząc kanapkę i krzywiąc się po chwili.- Podasz mi sól? Górna szafka, druga od lewej.

-Jesteś pewny, że druga od lewej?

-Tak, a czemu pytasz?- nim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć Tom stał tuż za mną. Raptem kilka małych centymetrów dzieliło mnie od otarcia się o nagi tors, czułam jego ciepły oddech na karku, a zapach męskich perfum po raz kolejny zawrócił mi w głowie.- Dziwne, byłem pewny, że tu trzymam sól.- dodał drapiąc się po głowie.- Trudno.- wzruszył ramionami i chwycił talerz z kanapkami.

Zaśmiałam się cicho i zniknęłam w łazience.

~~*~~

Po godzinnym prysznicu wyszłam z zaparowanej łazienki w ciuchach, które miałam na sobie idąc tydzień wcześniej do klubu. Włosy upięłam w wysoki kucyk i tylko lekko podkreśliłam oczy kosmetykami, które miałam w torebce. Relaks, który dziś sobie zaserwowałam sprawił, iż poczułam się o niebo lepiej. Być może nie wyglądałam jak modelki z okładek tabloidów, ale moja psychika się wzmocniła. Mięśnie się rozluźniły, stres na razie wyparował, a ja czułam się świetnie. Nawet fakt, iż czeka mnie dziś kolejna nieprzyjemna wizyta u lekarza nie popsuł mi humoru.

Rozejrzałam się po mieszkaniu w poszukiwaniu Kaulitz’a, który jak się okazuje lubi znikać nie informując o tym. Moją uwagę przykuła leżąca na stole kartka.

‘’Wyszedłem na dłuższy spacer z psem.

Mam nadzieję, że trafiłem z gustem i prezent Ci się spodoba.

schönen Tag Sweety :)

T.’’

Odłożyłam kartkę na bok i skupiłam się na otwartym słowniku, który godzinę wcześniej zostawiłam. Niebieskim długopisem podkreślone były ostatnie słowa z listu Tom’a. Uśmiechnęłam się pod nosem.

-Prezent. Jaki prezent?- mruknęłam wracając do zdania z wiadomości. I dopiero wtedy spostrzegłam leżącą na skórzanej kanapie niespodziankę.

Idealnie dopasowany komplet. Jasne jeansy, zwykły dopasowany T-shirt w białym kolorze, czarna skórzana kurtka i szpilki w tym samym odcieniu. Całość kreacji zamykał apaszka a’la komin w kwiatowe wzory oraz bransoleta o złocistej barwie. Wyglądało idealnie, aż z wrażenia pisnęłam, a moje oczy powiększyły się dwukrotnie. Gdyby ktoś powiedziałby mi, iż mężczyźni nie mają gustu wyśmiałabym go. Chyba, że trafiłam na wyjątkowego znawcę, bo Kaulitz doskonale trafił zarówno z kolorami i dodatkami oraz z rozmiarem.

Po dobrych dwudziestu minutach stanęłam przed lustrem, a widok w nim o mało nie przyprawił mnie o zawał serca. Nie skromnie stwierdziłam, iż wyglądam świetnie. Wytarte na kolanach spodnie fantastycznie opinały moje zgrabne nogi i pupę, a zwykła biała podkoszulka eksponowała dekolt. Stonowania dodała skórzana kurtka i dodatki tworząc genialną całość. Z szerokim uśmiechem wyszłam z domu kierując się do kliniki. Miałam wrażenie, że swoim dobrym humorem przyciągam spojrzenia wszystkich przechodniów. Dzięki gitarzyście pierwszy raz od wielu lat poczułam się dobrze we własnej skórze.

‘’Niespodzianki sprawiają, że życie jest możliwe.’’~~ Ursula K. Le Guin

~~*~~

Kilka dni później 

Wracałam piechotą z ‘’SweetDreams’’, z którego odebrałam swoją pierwszą i zarazem ostatnią wypłatę. Z racji tego, iż Chris płacił za miesiąc pracy, a nie tygodniówki otrzymałam 1700 funtów. Przedłużałam to spotkanie ile mogłam, bojąc się spojrzeć w twarz byłego szefa. Lecz żyć z czegoś musiałam, a raczej musiałam mieć z czego dołożyć Tom’owi do własnego utrzymania. Także zadowolona szłam tłoczną ulicą kierując się w stronę parku, aby znaleźć cichy kąt i w spokoju odetchnąć oraz przeanalizować po raz tysięczny swoje życie.

-Przepraszam Panią.- poczułam jak o moje kruche ramię uderza czyjś umięśniony bark. Odwróciłam się z irytacją wymalowaną w oczach.- Ivy? To ty?- i nagle moje spojrzenie złagodniało, a na twarz wpłynął szeroki uśmiech.

-Jim! Jak się cieszę, że cię widzę.- pisnęłam rzucając się na szyje bruneta.

-Matko,  co się z tobą działo?- spytał odwzajemniając mój uścisk.

-Ech, dużo by opowiadać.- skwitowałam z niesmakiem.

-Mam dużo czasu. Dasz się zaprosić na kawę?- odparł puszczając mi oczko.

-Ty podrywaczu, nic się nie zmieniłeś.- powiedziałam przez śmiech- Jasne, kawa i duże ciacho, ale nie dziś Jim’y. Możemy jutro gdzieś wyskoczyć.

-Nie ma sprawy. Zadzwonię jutro koło siedemnastej.

-Będę czekała. Do jutra.- ucałowałam go na pożegnanie i ruszyłam w stronę mieszkania Kaulitz’a, a radość rozrywała mnie od środka.

~~*~~

Od rana biegałam jak poparzona. Od salonu do łazienki i z powrotem. Przekładałam ciuchy z jednej na drugą stronę próbując cokolwiek dopasować. Nie wiadomo dlaczego cholernie denerwowałam się popołudniem z Jim’em, dodatkowo nie spałam zbyt dobrze. Przez całą noc kręciłam się z boku na bok nasłuchując ciężkich kroków zza drzwi, które miałby świadczyć o przybyciu Tom’a. Wyszedł tylko na spacer z psem, a wrócił dopiero nad ranem nawet nie przejmując się faktem, że mogę się martwić. Gdy około dziewiętnastej wróciłam do domu, a jego nie było nie zdziwiłam się. Zapewne chciał pobyć trochę sam z własnymi myślami. Lecz w momencie wybicia przez zegar godziny dwunastej zaczęłam się niepokoić. Próbowałam się do niego dodzwonić, ale okazało się, iż pan i władza wyłączył komórkę, także mogłam jedynie nagrać się na pocztę głosową co uznałam za zbędne. I tak zapewne by nie odsłuchał wiadomości. Dopiero po pierwszej raczył napisać sms, który ani mnie nie uspokoił, a tym bardziej nie nasycił mojej ciekawości, wręcz przeciwnie wydawał mi się dziwny… W każdym bądź razie jedno jest pewne- szanowny pan Kaulitz łgał jak z nut.

‘’Jestem u… kolegi. Mam klucze, zamknij się dobrze na noc.

T.’’

Po prawie trzech godzinach udręki stanęłam przed lustrem gotowa do wyjścia. Wybór trafił na tradycyjną ‘’małą czarną’’ z białym żakietem, delikatny pastelowy makijaż i bezbarwny błyszczyk. Spojrzałam na kremowy zegarek na prawym nadgarstku, westchnęłam ciężko uświadamiając sobie, iż dopiero za dobre dwadzieścia minut powinnam wyjść z domu. Nie chcąc się tłumaczyć w jaki sposób i za jakie pieniądze uwiłam sobie kącik w najdroższym apartamentowcu w całym Londynie, poprosiłam Jim’a, aby podjechał pod park, w którym na siebie wpadliśmy.

-Sądzę, że to nie dla mnie się tak wystroiłaś?- męski głos rozniósł się po pomieszczeniu, a ja ze strachu aż podskoczyłam. O framugę drzwi z sypialni opierał się zaspany Tom, któremu w ogóle nie przeszkadzało, że pożera mnie wzrokiem tym samym krępując moją osobę.- Mogę wiedzieć co to za szczęściarz?

-Od razu szczęściarz.- machnęłam dłonią uśmiechając się- to tylko kolega z poprzedniej pracy, Jim.

-Yhym… Kolega? Dlatego jesteś cała w skowronkach?- dopytywał kierując się do kuchni. Zdębiałam, naprawdę to tak widać?

-Ja… wcale, Tom… To tylko kolega.- podążyłam za nim.

-Ależ oczywiście. Tylko kolega.- odparł opierając się o blat. Widziałam w jego oczach rozbawienie, najwidoczniej bawiła go ta cała sytuacja.

-A ty? Gdzie byłeś?- zmieniłam tor naszej rozmowy. Stanęłam na wprost gitarzysty krzyżując ręce na piersiach i wbiłam w niego swoje ciekawskie spojrzenie.

-U kumpla.- wiedziałam, że kłamie.

‘’Uwierzyłam we wszystkie słodkie kłamstwa, które mi powtarzałeś. Nawet w te, które były irracjonalne, tylko dlatego, że bałam się samotności… Bałam się, że odjedziesz i zostawisz mnie samą.

Mój idealny kłamco.’’

-Możesz nie kłamać? Tom odkąd jesteś w Londynie nie wychodzisz praktycznie nigdzie, więc u jakiego kumpla byłeś co?

-Przyjechał ze mną ze Stanów.- odparł z lekkością dopijając pomarańczowy sok.

-Ze Stanów.- mruknęłam kręcąc z niedowierzaniem głową. Wiem, że to nie powinna być moja sprawa. Jest dorosły, może robić co mu się żywnie podoba. Ale martwiłam się o niego, tym bardziej, że ta cała historyjka szyta była grubymi nićmi. Ewidentnie nadciągała jakaś burza, która wniesie chaos w jego życie.- Ciekawe, że ani razu o nim nie wspomniałeś. Przez ponad tydzień nawet nie przyszedł.- dodałam unosząc zwycięsko spojrzenie.

-Posłuchaj, to, że pozwoliłem ci mieszkać w moim mieszkaniu nie upoważnia cię do tego, abyś wpierdalała się w moje życie! Gdzie chodzę, z kim i co robię jest moją sprawą. Radze ci, żebyś nie wchodziła mi w drogę bo może to się źle skończyć. Czy wyraziłem się jasno?!- krzyknął szarpiąc mnie za łokieć. Stanęłam jak sparaliżowana. Patrzyłam na niego i miałam wrażenie, że przede mną stoi ktoś zupełnie obcy. Nie mężczyzna, który uratował moje życie, który wyciągnął mnie z kompletnego bagna, to nie był Tom, który bez mrugnięcia okiem zabrał do siebie na utrzymanie.

Do tej pory łagodny i spokojny głos z lekką chrypką był ciężki i chłodny jak stal, która cięła mój policzek. Spojrzenie jakim mnie uraczył było zimne, powodowało strach, a siłą udowodnił swoją wyższość oraz władzę. Brutalnie przypomniał mi, że jestem tylko mało ważnym gościem w jego życiu.

‘’I od tamtego momentu zaczęliśmy się prawdziwie poznawać, lecz między nami pojawiła się przepaść, która zgubiła nas oboje…’’

-Aż za.- mruknęłam wyrywając się. Chwyciłam torebkę i klucze, które z pogardą rzuciłam pod nogi gitarzysty. Obrzuciłam go przelotnym spojrzeniem nim wyszłam pozostawiając po sobie echo stukotu szpilek.

-Ivy. Poczekaj!- usłyszałam za sobą. Nie odwróciłam się, weszłam do windy i drżącą dłonią nacisnęłam guziczek.- Ivette! Ja nie chciałem…

Ostatni obraz z tego domu. On stojący w drzwiach z bólem w oczach. Żałował…

Pamiętam, gdy życie było sielanką. Chociaż nasze początki wcale nie były łatwe, a problemy przeplatające się były jak czarna dziura, wyrocznia naszego życia. Obiecaliśmy sobie już z początku, że nigdy nie porzucimy siebie, zawsze będziemy trwać. Wbrew wszystkim, wszystkiemu. Byliśmy jednością, byliśmy ponad to wszystko. I czasem miałam wrażenie, że nas problemy już nie dotyczą. Bóg postawił je na naszej drodze, pokonaliśmy je i mieliśmy być szczęśliwi. Lecz życie jest kwestią przemijania, podobnie jak wszystkie inne emocje, uczucia, przywiązania, zdarzenia, momenty.

Tak i my w końcu przeminęliśmy. Ja przeminęłam.

Pamiętam naszą miłość, której przecież miało nie być. Miłość, która z każdej strony napotykała opór. A jednak potrafiliśmy ją pielęgnować.

Dziś siedzę przy zapalonych trzech świeczkach o zapachu pomarańczy, które uwielbiasz. Przed sobą mam kartkę i długopis, a Twoje zdjęcie wiernie stoi tuż obok. Ilekroć na nie spoglądam uśmiechem się przez łzy, a z każdym razem wraca nowe, dobre wspomnienie powodując okropny ból, fizyczny ból, który paraliżuje mnie. Odbiera oddech, racjonalne myślenie, powoduje pustkę i kompletną ciemność.

Twój brak z każdym dniem odbiera mi chęć do życia… Zabrania mi być szczęśliwą, nie pozwala zapomnieć.

Powiedz, co się stało z nami? Co stało się ze mną? W którym momencie pędu za lepszym życiem zgubiłam Twoją dłoń?

______________________________________________________________________________

Unnecessary- owszem wena jest niewdzięczną kochanką. Ale musimy sobie z nią radzić :). Widzę, że pozostawiłam po ostatnim rozdziale małą tajemnicę. Tym samym przyczyniając się do zrodzonych w Twojej głowie pytań :D. Powiem tak, nic nie ujawnię. Będziesz sama musiała dojść do punktu kulminacyjnego, wyciągnąć wnioski i poskładać moją historię niczym układankę. Puzzel, po puzzlu. Dziękuje za pamięć o mnie i mam nadzieję, że zostaniesz ze mną do końca. Buziaki ;**

Millian Nell- Tom nie pasuje do Ivy? Hmm... Troszkę szybko go oceniłaś. Nic tak naprawdę jeszcze o nim nie wiemy, także ja bym się wstrzymała za decyzją ''tak'' lub ''nie'' ;).

Dee- dwa tygdonie cierpliwie czekałam i się doczekałam <3. Nie chcę Ci mówić ile ja już zwlekam z nadrabianiem u niektórych... No ale do rzeczy. Widzę, że jako jedyna dopatrzyłaś się fragmentu o bałaganie u Kaulitz'a w sypialni. Może nie tyle co fragmentu, co jednego zdania. Spostrzegawcza jesteś, a sądziłam, że raczej nikt o to hmm... ''nie zahaczy''? Chociaż woreczki foliowe zazwyczaj kojarzą się z jednym. Nic nie powiem. Być może masz rację, być może się mylisz ;). Pozwolę sobie potrzymać Cię w tajemnicy i ''zmusić'' do stworzenia własnego scenariusza, własnych przemyśleń i wniosków. 

Dziękuje Ci za wyrozumiałość. Czytam w wolnych chwilach, raczej nadrabiam Twoją historię, lecz nie pozostawiam już po sobie komentarzy. Co nie znaczy, iż mnie tam nie ma :). Gwarantuje, że gdy w końcu wyrównam z ostatnim rozdziałem to postaram się Cię miło zaskoczyć. Buziaki ;*

 Alice Morrison- och Kochana nie przejmuj się opóźnieniem. Ja mam ich pełno ostatnimi miesiącami ;). Najważniejsze, że dotarłaś. Dziękuje <3